Αγωνία

Στο στασίδι το έρημο της ερημιάς μου
της πρωινής ερημιάς
της βαλαντωμένης απ' τα όνειρα
μέσα στο θόρυβο την σκόνη και τη σύγχυση
μ' έναν καφέ
εγώ ο λίγος, ο φτωχός, ο πεπερασμένος
με εικόνες φίλων στην φαρέτρα μου
και τις πέτρες των αμαρτιών μου στο δισάκι
διαβαίνω μια ίδια μέρα σαν όλες τις άλλες
και δεν ξέρω αν μεγαλώνω
δεν ξέρω αν θα πάω κάπου και πού
και δε ξέρω αν θα προλάβω...


Αισθάνομαι σαν περιουσία μου
μόν’ τούτη την αγωνία.