Περι ομοφυλοφιλίας

Συχνά όσον αφορά στην ομοφυλοφιλία συγχέεται το φυσικό ή όχι του πράγματος με αυτό του πολιτικού δικαιώματος. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται σεξουαλικά όπως επιθυμεί (αρκεί φυσικά να μην βλάπτει τον περίγυρό του). Πρόκειται για την πολιτική ελευθερία της αυτοδιάθεσης και αποτελεί έκφραση της αρχικής ανθρώπινης ελευθερίας του αυτοπροσδιορισμού.


Οντολογικά όμως εξεταζόμενη η ομοφυλοφιλία αποτελεί στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μια παρέκκλιση από την φυσική τάξη των πραγμάτων(οι εξαιρέσεις οφείλονται σε κληρονομικούς και βιολογικούς παράγοντες). Το προφανές επιχείρημα γι’ αυτό είναι η ανατομία. Αλλά και η ψυχολογία στην μεγαλύτερή της έκφραση χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία ως διαστροφή της φυσιολογικής σεξουαλικότητας που ερίζετε σε μια ψυχολογική διαστροφή. Τα βιώματα του παιδιού μες στην οικογένεια που βλέπει να απαξιώνεται το φύλο όπου ανήκει το οδηγεί να ταυτιστεί με τον γονέα του αντίθετου φύλου (ένα ερμηνευτικό παράδειγμα).

Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το πόσο δύσκολο είναι να κρατηθούν ξεχωριστά αυτά τα δύο πράγματα. Μια παρέκκλιση από το φυσικό σε μια μειονότητα δύσκολα γίνεται σεβαστή και αντιμετωπίζεται ρατσιστικά. Από την άλλη για να δικαιολογηθεί αυτή η επιλογή φτάνουν κάποιοι να αρνούνται το παθολογικό ψυχολογικό υπόβαθρο που βρίσκεται πίσω της(αν και δεν συμφωνούν όλοι σ’ αυτό).

Δυστυχώς άλλα φαινόμενα της ανθρώπινης ψυχοπαθολογίας όπως η φιλαργυρία δεν τυγχάνουν απλώς ανοχής αλλά έχουν εξιδανικευτεί. Δεν πρόκειται παρά για την βία που ασκεί η πλειοψηφία στις μειοψηφίες. Ο καθένας μας λίγο πολύ περιφέρει την νεύρωσή του στον κόσμο και το ζητούμενο είναι να σέβεσαι τελικά την διαφορετικότητα του άλλου. Είναι ασφαλώς αυτός ο σεβασμός μια άσκηση ελευθερίας.

Τώρα όσον αφορά στην νομιμοποίηση μιας τέτοιας σχέσης μέσω κάποιου θεσμού νομίζω πως αυτό θα μπορούσε να γίνει μέσω του νέου θεσμού του συμφώνου κοινής διαβίωσης. Αυτό θα διασφάλιζε τα όποια οικονομικά δικαιώματα των ενδιαφερομένων και θα προσέδιδε και μια κοινωνική νομιμοποίηση στο είδος της σχέση τους.

Το να θέλουν όμως να συνάψουν γάμο έστω και πολιτικό δυο ομοφυλόφιλοι είναι κάτι που αντιφάσκει με την έννοια του ίδιου του γάμου όπου αυτονόητα αφορά ετερόφυλους (από καταβολής κοινωνίας), αποτελεί πρόκληση προς την κοινωνία και το μόνο που εξυπηρετεί είναι το αίσθημα δικαίωσης της ως τώρα καταπιεζόμενης μειοψηφίας. Είναι όμως μια δικαίωση που σκοπεύει να αποδείξει την ορθότητα κι όχι το δικαίωμα της επιλογής και γι’ αυτό δεν είναι θεμιτή.

Προλογίζοντας ένα 'εργαστήριο αυτογνωσίας'

Η καλλιέργεια και η μύηση στην πολιτισμική παράδοση της ανθρωπότητας έχει το νόημα ότι αποτελεί ένα διάλογο με ό,τι καλύτερο έχει να δείξει το ανθρώπινο πνεύμα. Ασφαλώς, μακριά καλύτερα από μας, μια διανοητική προσέγγιση αυτής της μεγάλης κληρονομιάς. Θέλουμε να γίνει αφορμή στοχασμού πάνω στην ζωή μας και εξεύρεσης ενός προσωπικού νοήματος.


Πάντα υπάρχουν συνταξιδιώτες σ’ αυτό το ταξίδι είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι. Δεν υπάρχουν όμως αυθεντίες. Κάθε αγωνία και κάθε νόημα αποτελεί προσωπικό μυστικό και μια μοναδική προσέγγιση σ’ αυτό το θεμελιώδες γεγονός της ύπαρξης.

Ούτε υπάρχει κάποιος ειδικός δρόμος, αλλά η ίδια η ζωή και ο στίβος της καθημερινότητας είναι ο δρόμος.

Ό,τι μαθαίνουμε το μαθαίνουμε μέσα από πολλά λάθη. Όταν δυσκολευόμαστε να καρπωθούμε τα διδάγματα των εμπειριών μας τότε οι ίδιες περιστάσεις έρχονται ξανά με άλλο πρόσωπο για να μας διδάξουν ό,τι πρέπει να μάθουμε.

Η γνώση είναι ταυτόχρονα ανακάλυψη και δημιουργία και το πιο σπουδαίο έργο της ζωής μας είναι η ίδια μας η προσωπικότητα που διαπλάθεται καθημερινά μέσα από τις ερωτήσεις της ζωής μας και τις απαντήσεις που εμείς δίνουμε σ’ αυτές.

Είμαστε ελεύθεροι και αυτό κάνει δυνατό τα καλύτερο ή το χειρότερο.

Είμαστε αδερφοί και συναντιόμαστε στο ίδιο ταξίδι. Οι αποφάσεις μας θα καθορίσουν την μοίρα μας. Επιλέγουμε να επωμισθούμε όλη την ευθύνη που μας αναλογεί.

Συνειδητά ή ασυνείδητα προσπαθούμε να προάγουμε ότι καλύτερο έχουμε μέσα μας, να πάρουμε και να δώσουμε, να διδάξουμε και να διδαχθούμε.

Ακόμη και ό, τι σκιερό υπάρχει μέσα μας μπορεί να φανεί χρήσιμο σ’ αυτή την μορφοπλασία, γιατί και αυτό είναι δικό μας, αποτελεί μέρος μας. Όταν κατανοούμε κάτι καινούριο για τη ζωή και τον εαυτό μας έχουμε κάνει ένα βήμα προς την σωστή κατεύθυνση. Και όταν δίνουμε κάτι παίρνουμε περισσότερα.

Αν υπάρχει Θεός τότε θα κρύβεται πίσω απ’ όλη αυτή την ιστορία. Ίσως η γνώση του να μη τίθεται ως ζήτημα δογματικής αποδοχής αλλά ως ένας άλλος τρόπος ζωής που εμπνέεται από αγάπη για την ομορφιά και την αλήθεια.

Και αυτό είναι το σημείο που μπορούμε να συναντηθούμε μεταξύ μας.

Εθνικοί διαχωρισμοί

Υπάρχουν δύο τρόποι για να αντιμετωπίσει κανείς το εθνικό, δηλαδή το τοπικό. Είτε ως κάτι κλειστό που βρίσκεται σε αντίθεση και αντιπαράθεση με οτιδήποτε άλλο, είτε ως ένα πολιτιστικό χρώμα στο πολυποίκιλο καμβά της ανθρώπινης κοινωνίας που αυτόματα αποτελεί και μια προσφορά στον χαρακτήρα της. Ο σωβινισμός που αποτελεί την πρώτη έκφανση βεβαιώνει την ανωτερότητα ενός έθνους, μιας φυλής ενάντια σε όλες τις άλλες. Ακόμη και από λογική σκοπιά αποτελεί παραλογισμό γιατί με το αυτό κριτήριο καταλήγει καθένας στην ανωτερότητα του δικού του έθνους. Και ιστορικά αποτελεί αιτία πλείστων κακών, αναταραχών και πολέμων. Κατά τη δεύτερη σημασία του αυτό που προέχει είναι η κοινή ανθρώπινη φύση η οποία εκδηλώνεται σε κάθε λαό με τα κατά τόπους ιδιαίτερα του χαρακτηριστικά. Αυτή είναι και η προσφορά του στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και δεν αποτελεί κριτήριο σύγκρισης και διαχωρισμού των εθνών αλλά ισότιμη ανταλλαγή και συμπληρωματική λειτουργία στον πανανθρώπινο πολιτισμό που δεν τον χαρακτηρίζει η ισοπεδωτική αντίληψη της ομοιομορφίας.

Αυτές οι δύο βασικές και αλληλοαποκλειόμενες αντιλήψεις εμφανίζονται σ’ όλα τα κοινωνικά μορφώματα και τις κοινωνικές ομάδες. Για παράδειγμα μπορεί να χαρακτηρίζουν τον τρόπο θεώρησης της οικογένειας, όπου πίσω από το δικό μου έναντι του άλλου, του ξένου κρύβεται μια παθολογική προέκταση του εγώ πάνω στα μέλη της οικογένειας και απουσία ενδιαφέροντος ή εχθρότητα απέναντι στους άλλους. Δεν είναι παρά η ίδια κατάσταση και το κυρίαρχο πνεύμα του ανταγωνισμού αυτή τη φορά μες στην ίδια την εθνική ομάδα. Αποτελεί την σφραγίδα της ανταγωνιστικής κοινωνίας μας εις βάρος της συνεργασίας και της αληθινής κοινωνικότητας.