Και η ποίηση να υπόσχεται άρα
κάτι περισσότερο από μια παρηγοριά συμπάσχοντος; Από ένα καθρέφτη που σε
φωτίζει με ενάργεια; Αλλά, που μέσα σε τόσο σκοτάδι, τούτη η συνοδοιπορία σε
πιστώνει με την ελπίδα της αλήθειας, σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα των
πολλών;
Και πότε γίνεται ύμνος,
θριαμβολογία, δοξαστικό; Γιατί εμείς γνωρίσαμε την ποίηση ως ανάγκη, και
δεκανίκι και σανίδα σωτηρίας. Και υπήρξε όπου δεν υπήρξε η ζωή…μα η ζήτησή της.
Και ποιοι είναι εκείνοι που
την λατρεύουν πιότερο απ’ τη ζωή; Δεν το καταλαβαίνω. Είναι οι κατεστραμμένοι
και μαζί δίχως ελπίδα; Είναι οι μαγεμένοι; Άλλοι;
Κι αν ποιητής δεν είναι
όποιος γράφει ποιήματα αλλά όποιος δεξιώνεται τον κόσμο μες από αυτά, και μ’
αυτά το πρόσωπό του αλλάζει και βαθαίνει, κει που η ποίηση γίνεται ζωή; Τότε
δεν είναι μήπως άλλο αυτό παρά ένας τρόπος, και μια οδός;
Και κείνη η ματαιοδοξία (η
αστεία) που έρχεται ύστερα να εμπορευτεί το μόχθο μιας ζωής, δίνοντας χάντρες
γυάλινες και θέλοντας ν’ αγοράσει το χρυσάφι μιας ψυχής;
Και ο άνθρωπος που γύρευε να
ζήσει, και τώρα με λέξεις και νοήματα αγοράζει υπομονή; Τι ποιητής; (μέσα του
ξέρει) και φτύνει όλα τα δώρα του Αρταξέρξη, (κείνος για αλλού ξεκίνησε, άλλα
ποθεί η ψυχή του).
Και αυτό που εκείνος ονομάζει
εντιμότητα, οι άλλοι του το λογίζουν για αχαριστία. Κείνα τα ύψη τα ακριβά της
ποίησης, του λόγου, πως τάχατες λένε υβρίζει. Μα γνώρισε κάποια σιωπή της
πλησμονής, που άρρητα αστόχαστα, λες του επεβλήθη, απ’ άλλου κόσμου ευλογημένη
ειμαρμένη. Με τέτοια δώρα αξιώνονται οι τρελοί, οι απλοί, και τα παιδιά, και
κείνος που δεν το περιμένει.
Και τέτοια ευλογία πάντοτε
ανάμικτη είναι πόνου και χαράς, θλίψεως παραδόξως και ειρήνης, βαθιάς πολύ
βαθιάς ζωής κι επίγνωσης ζωής…
-Μπας κι άλλα θυμάται και
μπερδεύεται; Μήπως μπερδεύει τα όνειρά του και προσδοκίες εκπλήρωσης μες στην
αρρωστημένη φαντασία;
΄Αλλοι, αλλιώτικοι καιροί,
και πόσο να πενθείς;
