Στρατευμένη ποίηση

Η ποίηση που εκπληρώνει μια υπαρξιακή ανάγκη στρατεύεται στον ίδιο τον άνθρωπο, τον δημιουργό και κατ’ επέκταση τον κάθε άνθρωπο, εκφράζοντας αγωνίες, περιγράφοντας καταστάσεις, όλη αυτή την περιπέτεια της ψυχής στον κόσμο, την ψηλάφηση του νοήματός της. Όταν ο καλλιτέχνης έχει ένα όραμα για το μέλλον για κάποιο συνολικό (ουτοπικό συνήθως) μετασχηματισμό της κοινωνίας μπορεί τότε στρατευμένος ο ίδιος στο όραμά του να επιστρατεύσει και την ποίησή του για τον ίδιο σκοπό. Σε αυτή την περίπτωση, δεν ξέρω αν υπάρχει ως διαφοροποιημένη λειτουργία, από τη στιγμή που και πάλι είναι το προσωπικό νόημα εκείνο που κατευθύνει την ποιητική πράξη. Μόνο που σε αυτή τη περίπτωση ίσως εκείνο που γράφεται να αντιμετωπίζεται χρηστικά από τον δημιουργό, ως παρακίνηση και αφύπνιση του αναγνώστη, ως προσπάθεια μύησής του στο (πολιτικό συνήθως) όραμά του. Και ίσως έτσι να υποδηλώνεται ότι το έργο δε θα γραφόταν αλλιώς, λόγω μιας προσωπικής ανάγκης, ώστε να μπορεί να μείνει πιθανότατα και στο συρτάρι του γραφείου του έχοντας ήδη εκπληρώσει το προορισμό του. Ή αν κοινοποιούνταν να κοινοποιούνταν ως ανάγκη μοιράσματος μιας προσωπικής κατάστασης με αναγνώστες που έχουν παρόμοιες αγωνίες. Δε ξέρω. Αυτό όμως που ξέρω με αναντίρρητη βεβαιότητα είναι ότι δεν είναι δυνατόν να ‘επιβάλλει’ κανείς (σαν ιδεολογικούς ψυχαναγκασμούς) κανόνες τέτοιου είδους στην τέχνη. Ο αληθινός καλλιτέχνης άλλωστε δε θα ρωτήσει ποτέ τους άλλους γιατί γράφει ή γιατί πρέπει να γράφει ή για το τι είναι ‘σωστό’ να γράφει (ακόμη κι αν αγνοηθεί ή πολεμηθεί- οι μεγαλύτεροι δημιουργοί άλλωστε είναι πολύ πιο μπροστά από την εποχή τους και το κοινό τους (το πραγματικό κοινό) που σε κάθε εποχή είναι απελπιστικά μικρό.