Είχε προειδοποιήσει: ‘Θα χρησιμοποιούν τις πιο εύλογες προφάσεις και μ’ αυτό το τρόπο κανείς δε θα καταλάβει τίποτε. Όλοι οι γνωστικοί θα συμφωνούν κι όταν θα ναι ήδη πολύ αργά για να σταματήσουν το κακό, τότε θα καταλάβουν.’
-Δηλαδή, του είχα πει, τι εννοείς;
-Δηλαδή, μοιάζει μ’ ένα παιγνίδι του τύπου: ‘ό,τι και να πεις, (ή ό,τι και να κάνεις) θα χάσεις’! Θα χρησιμοποιήσουν τα πάντα εις βάρος σας. Γιατί δεν υπάρχουν πανάκειες, στάνταρ λύσεις, και απαράλλακτα δεδομένα. Αλλά συνηθίσαμε να λειτουργούμε με βάση τη συνήθεια, να σκεφτόμαστε με τύπους και κλισέ, να ‘μαστε ‘καλόπιστοι’ και ‘καλόβολοι’ σε ό,τι μας λένε, κι αυτό περισσότερο από οκνηρία.
-Δεν καταλαβαίνω, επέμεινα.
-Είναι οι τρόποι του διαβόλου, ξανάπε, δικαιολογημένα δε καταλαβαίνεις. Θα χρησιμοποιούν μια αλήθεια, όμως σε λάθος στιγμή ή με λάθος τρόπο ή σε λάθος τόπο. Ή θα χρησιμοποιούν μια αλήθεια (στην πραγματικότητα μισή) και με την πρόφαση ότι θέλουν να διορθώσουν κάτι που δεν πάει καλά θα το καταστρέφουν εντελώς. Ή ότι δήθεν για να μειώσουν ένα κακό θα τα καταφέρνουν έτσι ώστε να συντελείται ένα μεγαλύτερο. Κι είναι μέσα στους τρόπους τους κι αυτό, να ‘βγάζουν από τη μύγα ξύγκι’ και ‘να καταπίνουν την κάμηλο’, όπως είναι μέσα στους τρόπους τους να χρησιμοποιούν τα δυο μεγάλα θηρία του ‘κακώς διανοείσθαι’ την υπεργενίκευση και την υπεραπλούστευση (σε θέματα μάλιστα που δε θα ταιριάζει καθόλου κάτι τέτοιο). Και με τον ίδιο τρόπο που θα χρησιμοποιούν μια θέση άνετα θα χρησιμοποιήσουν και την αντίθετή της αν χρειαστεί. Είναι κι αυτό ένα κόστος που πληρώνουμε για την αμάθειά μας και την συνήθεια που έχουμε να απαντάμε σ’ όλα τα ερωτήματα μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι. Το ναι και το όχι έχει φυσικά τη θέση του στις ανθρώπινες υποθέσεις, όχι όμως και σε κείνα τα ζητήματα που και πολύπλοκα είναι και σκέψη ενδελεχή απαιτούν αλλά και διεκπεραιώνονται μέσω μια δυναμικής και εξελισσόμενης διαδικασίας. Τα τέκνα του σκότους σ’ αυτή την περίπτωση θα αποδειχτούν φρονιμότερα από αυτά του φωτός, αντιστρέφοντας τις προτεραιότητες.
-Και τι να κάνουμε τότε; τον ρώτησα ξέπνοος…
-Να σοβαρευτούμε. Ο καθένας ό,τι νομίζει ας κάνει. Αλλά ίσως θα ‘πρεπε να αρχίσουμε από κάτι απλό, από το γεγονός ότι ήρθαμε σε τούτη τη ζωή για ένα βραχύ διάστημα χρόνου, και αν είναι να πάρουμε στα σοβαρά τη ζωή μας και την ευκαιρία που μας δίνεται να κάνουμε ‘κάτι’ ας το κάνουμε ενώπιον του αναπότρεπτου θανάτου μας, με κάποια σοβαρότητα. Αν δε μας νικήσει ο φόβος, αν δε μας νικήσει η λαγνεία, αν δε μας νικήσει το μίσος κι αν δε μας νικήσει το ψέμα κι αν επιμείνουμε σ’ όλα τούτα (γατί κλήρος του ανθρώπου η μάχη), τούτο ‘το κακό’ δε θα περάσει, είπε προμελετημένα με κάποια έμφαση, και σηκώθηκε πάλι όρθιος. Αν η αξιοπρέπεια σταθεί σύμμαχος του ανθρώπου…, είπε, τότε ο Θεός θα σταθεί σύμμαχος του ανθρώπου.
-Πες κάτι τελευταίο, τον παρακάλεσα εγώ… και κείνος γύρισε ξανά.
-Θα σας πουν ότι δεν δικαιούστε μετάνοια, ότι δεν έχετε δικαίωμα να αλλάξετε αντίληψη πεποιθήσεις στάση ζωής. Θα χρησιμοπιήσουντα λόγια σας. Και φυσικά η υποκρισία θα περισσεύσει και σ’ αυτό! Δε θα πρέπει όμως πάλι να τους πιστέψετε.
Μου ‘ριξε μια ματιά και συνέχισε
-Μη σκας, δοκιμασία είναι όλα αυτά, για να μάθει ο άνθρωπος να παίρνει το δρόμο που προστάζει η καρδιά του. Και συχνά ή άνεση του σκορπίζει τα πάντα. Αν τα καταφέρετε όμως ο κόσμος θα συνεχιστεί και ο καινούριος σπόρος θα πέσει.
Αυτό το τελευταίο είπε και έφυγε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου