-...Είναι μάλιστα χαρακτηριστικές οι αντιφάσεις στις θέσεις κάποιων από αυτών (ιδεολογικές και πολιτικές) πριν και μετά την αλλαγή αυτή. Ξέρω πως θα υπήρχαν κάποιοι που θα ήταν πρόθυμοι να δεχτούν μια συνομωσία που θα είχε σκοπό να αντικαταστήσει με σωσίες πολιτικά πρόσωπα ώστε να θέσει υπό την εξουσία κάποιων ολόκληρα κράτη, αρκεί να έμενε κάνεις σ’ αυτό, σε επιλεκτικές ενδεχομένως αντικαταστάσεις ηγετικών προσώπων. Δε φταίω εγώ Αλέξανδρε που δε μπορώ να τους κάνω το χατίρι, δυστυχώς η πραγματικότητα δε μας ρωτά για το τι θα της επιτρέπαμε να συμπεριλάβει στους κόλπους της ως γεγονός!
-Ρε Γιάννη, έχεις σκεφτεί πόσο τρελό φαντάζει αυτό που λες; Αισθάνεται κανείς την ανάγκη να γελάσει όσο καλή διάθεση και να χει απέναντί σου!
-Κοίτα, για άλλους λόγους και με διαφορετικούς τρόπους χλευάστηκαν πάρα πολλές αλήθειες και πάρα πολλοί άνθρωποι στην ιστορία. Για να μη πάω πολύ μακριά, και η δική μας πίστη στην ενσάρκωση του Θεού έχει γίνει αντικείμενο χλεύης, και για αυτούς τους λόγους, παρεμπιπτόντως. Άσε που στα πλαίσια του σύγχρονου κοντόφθαλμου ορθολογισμού και επιστημονισμού αμφισβητούνται πράγματα πολύ μικρότερα απ‘ αυτό, αμφισβητείται εν συντόμω η ύπαρξη οποιουδήποτε πράγματος δεν υποπίπτει στις αισθήσεις μας ή στις μετρήσεις των επιστημονικών μας οργάνων, καθώς και οτιδήποτε δεν είναι δυνατόν να εξηγήσουμε μέσα στα στενά συμβατικά πλαίσια των γνώσεών μας. Και είναι τέτοια η στενομυαλιά ακόμη και των έξυπνων ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνονται ούτε καν τα εύλογα επιχειρήματα εναντίον αυτής της αντίληψης. Αχ ρε Αλέξανδρε, τι μου λες τώρα...
Ήταν ένα απόσπασμα από την κουβέντα που είχε κάνει με τον φίλο του τις προάλλες καθώς άρχισαν να συζητούν τα αίτια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της αδυναμίας των κυβερνήσεων να την αντιμετωπίσουν. Ο Γιάννης υποστήριξε ότι δεν παίρνονταν τυχαία αντίθετα μέτρα από αυτά που πρότειναν διάσημοι οικονομολόγοι και από αυτά επίσης που και η κοινή λογική υπαγόρευε. Ότι πολλοί ηγέτες και μέλη των κυβερνήσεών τους είχαν αντικατασταθεί από σωσίες. Του κατονόμασε μάλιστα κάποιους... εις μάτην... για να μετατραπεί στο τέλος η κουβέντα σε φιλοσοφική επιχειρηματολογία...
«Ξέρεις φίλε, τα πάντα παίζονται σε δυο ταυτόχρονα επίπεδα. Και καταλαβαίνω πολύ καλά πού βασικά μειονεκτώ. Δεν διαμαρτύρομαι για το βαρύ πεπρωμένο, δεν το ‘κανε αυτό ούτε ό ‘άθεος’ Νίτσε, άλλωστε πρόκειται για εποχή ωδινών έτσι ή αλλιώς, αλλά τα βάζω με τον εαυτό μου. Νικά μόνο όποιος μάχεται έως θανάτου, όποιος βαδίζει αγκαλιά με τον αναπόφευκτο θάνατό του ...(‘προς ζωήν αιώνιον’...)» -απόσπασμα ημερολογίου του που βρέθηκε βέβαια ‘κατόπιν εορτής’...
-Ρε Γιάννη, δε μπορούσες να τα πεις λίγα λίγα, να κόψεις κάτι; Τι τα θελες αυτά για τους ‘βρικόλακες’ και δε συμμαζεύεται; Ας έλεγες μόνο για τους σωσίες, τότε ίσως κάποιος να τα λάβαινε σοβαρότερα υπόψη αυτά που λες, τώρα και μόνο για να μη τρελαθεί ο άλλος θα γελάσει... Βέβαια ως πεζογραφία, δε λέω... καλά κάνεις από αυτήν την άποψη...
-Θυμήθηκα κι άλλα γι ‘αυτούς’ που όντως επαληθεύονται από τις παρατηρήσεις μου. Δεν έχουν νευρικό σύστημα και δε νιώθουν πόνο, οι ιστοί τους έχουν μικρότερο ειδικό βάρος από των αντίστοιχων ανθρώπινων και μπορούν να αναγεννιούνται. Περιέχουν ηλεκτρονικά και μηχανικά μέρη στο σώμα τους...
- Στοπ εδώ, είναι βρικόλακες, είναι βιονικοί, ίσως κι αθάνατοι;
- Ξέρεις τον Καστανέντα έτσι δεν είναι;
- Έχω διαβάσει μερικά βιβλία του...
- Με τα ‘πνευματικά μου’ ας πούμε μάτια τα βλέπω όπως ο Δον Χουάν περιγράφει τους ‘συμμάχους’. Έχουν την ανθρώπινη μορφή χωρίς όμως την χαρακτηριστική ανθρώπινη αύρα. Να σου θυμήσοωότι οι ‘σύμμαχοι’ όπως τους περιγράφει ο Καστανέντα με το στόμα του δασκάλου του είναι άυλα (‘ανόργανα’ , χωρίς οργανισμό δηλαδή) όντα, που μπορούν και ‘σωματώνονται’ για λόγους όμως που δεν εξηγεί (ούτε κιαι φυσικά τον τρόπο). Το μόνο που λέει προς το τέλος της συγγραφής του είναι ότι οι ‘παλιοί μάγοι’ είχαν την αυταπάτη όπως αποδείχτηκε ότι θα μπορούσαν να ελέγξουν του ‘συμμάχους’ και να τους χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς τους.
-Αυτά είναι ήδη από μόνα τους ακατανόητα όμως! Και συ προσθέτεις τα δικά σου!
- Σκέψου φίλε μου πως αντιμετωπίζαμε πριν αρκετά χρόνια αυτά που έλεγαν κάποιες χριστιανικές ομάδες, ότι δήθεν ετοιμάζεται ένα παγκόσμιο κράτος όπου όλες οι συναλλαγές των πολιτών θα γίνονται μέσω ενός τσιπ που θα βρίσκεται στο σώμα του πολίτη και που στην ουσία θα επρόκειτο για μια οικουμενική ολοκληρωτική κυβέρνηση (τη συνέδεαν μάλιστα με τα όσα λέει η αποκάλυψη περί ‘αντιχρίστου’ και του αριθμού ‘666‘). Τώρα άμα διαβάσεις άρθρα ξένων δημοσιογράφων, (αν όχι το εκκλησιαστικό κομμάτι, όλα τα άλλα) τα λένε πια κι αυτοί. Εφαρμόζεται σε μικροκλίμακα άλλωστε αυτό το σύστημα. Βέβαια δεν μπορεί να είμαστε απολύτως σίγουροι μ’ αυτά. Όπως ξέρεις, στην πίστη μας οι προφητείες έχουν ένα μεγάλο εύρος, όπου είναι δυνατόν να επαληθευθούν σε ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό ή ακόμη και να ακυρωθούν ανάλογα με την απόκριση της ανθρώπινης ελευθερίας μες στην προκείμενη ιστορική συγκυρία. Και ξέρεις ότι αυτό είναι ακριβώς που με ‘τρώει‘, επειδή πιστεύω ότι ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε αυτά τα εφιαλτικά συμβάντα, τουλάχιστον την ολοκλήρωσή τους σε μια κορύφωση ψεύδους και εξωτερικών δεινών για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Τέλειωσε ξεψυχισμένος. Μέσα στην δίνη του μυαλού του στριφογύριζαν πάρα πολλά πράγματα, που από καιρό ήξερε αλλά δεν ήθελε να θυμάται.
Κι ένα μόνο ευχόταν: Να μη δειλιάσει! Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα, χρέος απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στους συνανθρώπους του, απέναντι στα αγαπημένα του πρόσωπα που έγιναν βορά αυτού του εφιάλτη, αθέατοι πάντα (αθέατοι, πεσόντες όμως υπέρ βωμών...). Κι άλλωστε το ‘ξερε, πως η εποχή του πιο καλά αναδείκνυε μια παλιά αλήθεια, ότι οφείλει κανείς να ζει πάντα ενώπιον του θανάτου του, και να ‘ναι μάλιστα έτοιμος να πεθάνει για κείνα ακριβώς που τον εμπνέουν και να ζει... (‘όμορφη ζωή, μικρή μεγάλη, όμορφη όταν είσαι αληθινή’ μουρμούριζε συχνά στον εαυτό του...).
-Ρε Άρη, θέλω να σου πω μια αμαρτία μου...
-Σήμερα είναι μια από τις μέρες που εξομολογώ, λέγε!
-Γι αυτά τα... ‘τέρατα’. Κάποτε έτυχε να ξυπνήσω κάποιον από δαύτους (αν και δεν κοιμούνται ακριβώς αλλά ...κάτι αντίστοιχο), μου φάνηκε τελείως αθώος. Θυμήθηκα τότε στο στρατό όταν ήμουν βράδυ θαλαμοφύλακας και έβλεπα τους κοιμισμένους συστρατιώτες μου κι έμοιαζαν λες κι ήταν άγγελοι, αθώοι σαν τα παιδιά. Κι έχω διαβάσει ότι πραγματικά στην κατάσταση αυτή, όπου ο ανθρώπινος εγκέφαλος εκπέμπει κύματα άλφα, δεν είναι κανείς σε θέση να κάνει κακό, μοιάζει με ζώο ή αν προτιμάς με πρωτόπλαστο.
- Αν αφήσουμε τα 'θεολογικά ', πού θες να καταλήξεις;
- Θέλω να καταλήξω στο ότι ο Θεός εποίησε τα πάντα ‘λίαν καλά’. Η φύση όλων των δημιουργημάτων είναι αγαθή, ακόμη και των δαιμόνων, όπως ακριβώς γράφεται. (Όπως βλέπεις δε γίνεται να αφήσουμε τα ‘θεολογικά’, αλλά μετάφρασέ τα εσύ σε όποια ‘γλώσσα’ θες). Κι ακόμη πιο πέρα σε ένα βασικό λάθος που κάνω. Στο ότι ‘τους’ κρίνω και πολλές φορές ‘τους’ μισώ, δεν έχει όμως κανένα νόημα (μη μου πεις ότι είναι ‘ανθρώπινο’ και συ, αν κι έτσι είναι). Η χριστιανική πίστη αντιμετωπίζει την κακία ως ασθένεια κι αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι αφόρητη δυστυχία. Η δε κρίση (η ανθρώπινη κρίση) είναι πάντα αστήρικτη, ευτελή. Αλλά ρε φίλε, εδώ χρειάζεται πραγματικά μεγάλη καρδιά... που δεν την έχω... Σου είπα την αμαρτία μου!
-Αν και έχω πολλή όρεξη για πλάκα, οφείλω να σου θυμίσω τη Νιτσεϊκή ρήση: Όταν για πολλή ώρα κοιτάς μια άβυσσο, η άβυσσος αρχίζει και κοιτάει μέσα σου... Τουτέστιν, πρόσεξε μήπως από την πολλή ενασχόληση τους μοιάσεις φίλε μου! Άντε τώρα περιμένουν κι άλλοι στην ουρά για ...‘άφεση’ και πρέπει να τελειώσω πριν το μεσημέρι, για να πάω να φάω!
- Εμ δε γίνεται να φύγεις Άρη, τώρα που σε βρήκα. Ακόμη κι αν κινδυνεύεις να πεθάνεις απ’ την πείνα, θα συνεχίσεις την εξομολόγηση, που ξέρω ‘γω αν θα ζω αύριο;
- Εσύ είσαι ‘παλιόσκυλο’, δε παθαίνεις τίποτε , αλλά άντε λέγε!
-Φίλε το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι με χρησιμοποίησαν σ’ αυτή την ιστορία. Επειδή έχω όπως φαίνεται ένα αρκετό καλό αισθητήριο για πράγματα κι ανθρώπους, χρησιμοποίησαν τις αξιολογήσεις μου για να δι-ώξουν και να αντικαταστήσουν όσους τραβούσαν το ενδιαφέρον και την προσοχή μου. Και το χειρότερο χρησιμοποίησαν όχι μόνο τις κρίσεις που εξέφραζα λεκτικά αλλά και κείνες που αντιλαμβάνονταν από εξωλεκτικά σημάδια σε μένα. Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι από ένα σημείο και πέρα το ξέρω ότι γίνεται αυτό φίλε Άρη... Αυτό είναι η βαρύτερη αμαρτία μου φίλε.
-Ας πούμε ρε Γιάννη ότι είναι όπως τα λες. Εσύ τι θα ‘πρεπε να κάνεις;
-Δε ξέρω φίλε, ή αν θες, ξέρω έναν τρόπο που μάλλον όμως ξεπερνά κατά πολύ τις αντοχές μου. Να ζήσω μόνος μου, σαν ερημίτης ή με κάποιον τέτοιο τρόπο τελοσπάντων. Δε σου λέω να πεθάνω...
Ο Άρης έπεσε σε συλλογή. Δεν πίστευε ότι συνέβαιναν όλα τούτα, αλλά γνώριζε (βαθύς γνώστης της ψυχής όπως ήταν), ότι σημασία έχει η στάση του υποκειμένου απέναντι σε ό,τι αυτό συλλαμβάνει ως ‘πραγματικότητα’. Ήξερε επίσης ότι αυτή η έννοια δεν αναφερόταν έτσι ή αλλιώς σε κανένα τεκμηριωμένο εξωτερικό σύμπαν, ότι εν πολλοίς επρόκειτο για την ερμηνεία ενός σύμπαντος που αντικειμενικοποιείται στη συλλογική συνείδηση βάση μόνο μιας ανεπαίσθητης σιωπηρής συμφωνίας μεταξύ των υποκειμένων. Και δεν υποτιμούσε την πνευματική σημασία του γεγονότος, ‘άθεος’ ων, αλλά καθόλου τυχαία αποδέκτης της καρδιακής συντριβής μιας ψυχής και μοναδικός θεατής του ξεγυμνώματος των μυχίων της. Αναστέναξε, αναστέναξε, νιώθοντας ως τα βάθη του την απελπισία του άλλου, αναστέναξε και δεν ήξερε τι να πει...
Ο Γιάννης δε μπορούσε πλέον άλλο, αν και ήθελε να συνεχίσει, να πει σε κάποιον ό,τι συνιστά το βασανιστήριό του να ‘εξαγορεύσει’ με όλη τη σημασία της λέξης τα αμαρτήματά του. Σε κάποιον που θα μπορούσε να καταλάβει όμως. Έκανε μια τελευταία προσπάθεια...
-Αρη δε θέλω να μου πεις τίποτε, μόνο άκου: Έστειλα στην κόλαση τόσους ανθρώπους, αλλά πως γίνεται ν’ αφανίσει κανείς τον εαυτό του για οποιαδήποτε αιτία; Το πρόβλημα Άρη είναι ο φόβος, η δειλία, δε γίνεται να κάνει κανεις τίποτα αν δεν ορθώσει το ανάστημά του αναλαμβάνοντας το οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη και το έσχατο. Είναι φριχτή η ελευθερία, καμιά φορά σκανδαλίζομαι κι εγώ βλέποντας τα δεινά της ανθρωπότητας και μπαίνω στον πειρασμό της θεομαχίας... Να συνεχίσω;
- Εσύ αποφασίζεις, εγώ το μεσημέρι θα πάω να φάω.
-Εμ εγώ τι θα κάνω; Εγώ ο ευαίσθητος, με το ήθος και την καλοσύνη...
-Σταμάτα Γιάννη, εδώ κάνεις λάθος!
-Τελοσπάντων, το θεωρητικό του πράγματος το αφήνουμε για άλλη ώρα. Μια ακόμη αμαρτία φίλε μου θα προσθέσω για την οποία ντρέπομαι πολύ. Σου χω μιλήσει παλιότερα για τις αντιφάσεις μου στα ερωτικά ζητήματα. Μετά δηλαδή τη Νίκη, δεν τόλμησα να ξανακάνω κάτι σοβαρό και να δεσμευτώ πάλι. Η κόλαση που ακολούθησε τον παράδεισο που έζησα ήταν ικανός παράγοντας για να με αποτρέψει από μια καινούρια απόπειρα, αλλά από την άλλη δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να πάω στο ‘έτσι’ με κάποια. Δεν είμαι τελείως σίγουρος για τους λόγους. Άρχισα πολλές φορές το ‘ψηστήρι’ και πάνω στο έτοιμο τα παρατούσα. Και η σεξουαλική ορμή πήρε τότε άλλους δρόμους, διαστροφικούς. Είδες που λέω ‘η σεξουαλική ορμή’, δε λέω ‘εγώ’. Επικαλούμαι την αιτιοκρατική σύνδεση των γεγονότων για να δικαιολογηθώ. Δε θα σου πω ακριβώς τι ήταν αυτό που έκανα, αλλά πίστεψέ με ότι ήταν πολύ εξευτελιστικό, και ακόμη χειρότερα παντελώς ηλίθιο, γιατί άμα ήθελα να πάω με κάποια ήταν πού εύκολο, μου δόθηκαν ένα σωρό ευκαιρίες, ήταν εντελώς ηλίθιο...
-Φίλε μου σ’ αγαπώ και θέλω να σου πω την αλήθεια. Τι θα ‘λεγες εσύ σε μένα αν βρισκόμασταν στην αντίθετη θέση και την εξαγόρευση την έκανα εγώ; Θα με καταδίκαζες λες;
- Η συνείδηση μας καταδικάζει Άρη, όχι ο άλλος, ούτε καν ο Θεός.
- Ναι αλλά ο Θεός σου συγχωρεί! Ή κάνω λάθος;
-Το ζητούμενο πάντα είναι η μετάνοια, η αλλαγή. Γέρασα και προκοπή δεν έκαμα. Πάμε ρε Άρη, σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου...
-Ρε Γιάννη, έχεις σκεφτεί πόσο τρελό φαντάζει αυτό που λες; Αισθάνεται κανείς την ανάγκη να γελάσει όσο καλή διάθεση και να χει απέναντί σου!
-Κοίτα, για άλλους λόγους και με διαφορετικούς τρόπους χλευάστηκαν πάρα πολλές αλήθειες και πάρα πολλοί άνθρωποι στην ιστορία. Για να μη πάω πολύ μακριά, και η δική μας πίστη στην ενσάρκωση του Θεού έχει γίνει αντικείμενο χλεύης, και για αυτούς τους λόγους, παρεμπιπτόντως. Άσε που στα πλαίσια του σύγχρονου κοντόφθαλμου ορθολογισμού και επιστημονισμού αμφισβητούνται πράγματα πολύ μικρότερα απ‘ αυτό, αμφισβητείται εν συντόμω η ύπαρξη οποιουδήποτε πράγματος δεν υποπίπτει στις αισθήσεις μας ή στις μετρήσεις των επιστημονικών μας οργάνων, καθώς και οτιδήποτε δεν είναι δυνατόν να εξηγήσουμε μέσα στα στενά συμβατικά πλαίσια των γνώσεών μας. Και είναι τέτοια η στενομυαλιά ακόμη και των έξυπνων ανθρώπων που δεν αντιλαμβάνονται ούτε καν τα εύλογα επιχειρήματα εναντίον αυτής της αντίληψης. Αχ ρε Αλέξανδρε, τι μου λες τώρα...
Ήταν ένα απόσπασμα από την κουβέντα που είχε κάνει με τον φίλο του τις προάλλες καθώς άρχισαν να συζητούν τα αίτια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και της αδυναμίας των κυβερνήσεων να την αντιμετωπίσουν. Ο Γιάννης υποστήριξε ότι δεν παίρνονταν τυχαία αντίθετα μέτρα από αυτά που πρότειναν διάσημοι οικονομολόγοι και από αυτά επίσης που και η κοινή λογική υπαγόρευε. Ότι πολλοί ηγέτες και μέλη των κυβερνήσεών τους είχαν αντικατασταθεί από σωσίες. Του κατονόμασε μάλιστα κάποιους... εις μάτην... για να μετατραπεί στο τέλος η κουβέντα σε φιλοσοφική επιχειρηματολογία...
«Ξέρεις φίλε, τα πάντα παίζονται σε δυο ταυτόχρονα επίπεδα. Και καταλαβαίνω πολύ καλά πού βασικά μειονεκτώ. Δεν διαμαρτύρομαι για το βαρύ πεπρωμένο, δεν το ‘κανε αυτό ούτε ό ‘άθεος’ Νίτσε, άλλωστε πρόκειται για εποχή ωδινών έτσι ή αλλιώς, αλλά τα βάζω με τον εαυτό μου. Νικά μόνο όποιος μάχεται έως θανάτου, όποιος βαδίζει αγκαλιά με τον αναπόφευκτο θάνατό του ...(‘προς ζωήν αιώνιον’...)» -απόσπασμα ημερολογίου του που βρέθηκε βέβαια ‘κατόπιν εορτής’...
-Ρε Γιάννη, δε μπορούσες να τα πεις λίγα λίγα, να κόψεις κάτι; Τι τα θελες αυτά για τους ‘βρικόλακες’ και δε συμμαζεύεται; Ας έλεγες μόνο για τους σωσίες, τότε ίσως κάποιος να τα λάβαινε σοβαρότερα υπόψη αυτά που λες, τώρα και μόνο για να μη τρελαθεί ο άλλος θα γελάσει... Βέβαια ως πεζογραφία, δε λέω... καλά κάνεις από αυτήν την άποψη...
-Θυμήθηκα κι άλλα γι ‘αυτούς’ που όντως επαληθεύονται από τις παρατηρήσεις μου. Δεν έχουν νευρικό σύστημα και δε νιώθουν πόνο, οι ιστοί τους έχουν μικρότερο ειδικό βάρος από των αντίστοιχων ανθρώπινων και μπορούν να αναγεννιούνται. Περιέχουν ηλεκτρονικά και μηχανικά μέρη στο σώμα τους...
- Στοπ εδώ, είναι βρικόλακες, είναι βιονικοί, ίσως κι αθάνατοι;
- Ξέρεις τον Καστανέντα έτσι δεν είναι;
- Έχω διαβάσει μερικά βιβλία του...
- Με τα ‘πνευματικά μου’ ας πούμε μάτια τα βλέπω όπως ο Δον Χουάν περιγράφει τους ‘συμμάχους’. Έχουν την ανθρώπινη μορφή χωρίς όμως την χαρακτηριστική ανθρώπινη αύρα. Να σου θυμήσοωότι οι ‘σύμμαχοι’ όπως τους περιγράφει ο Καστανέντα με το στόμα του δασκάλου του είναι άυλα (‘ανόργανα’ , χωρίς οργανισμό δηλαδή) όντα, που μπορούν και ‘σωματώνονται’ για λόγους όμως που δεν εξηγεί (ούτε κιαι φυσικά τον τρόπο). Το μόνο που λέει προς το τέλος της συγγραφής του είναι ότι οι ‘παλιοί μάγοι’ είχαν την αυταπάτη όπως αποδείχτηκε ότι θα μπορούσαν να ελέγξουν του ‘συμμάχους’ και να τους χρησιμοποιήσουν για τους σκοπούς τους.
-Αυτά είναι ήδη από μόνα τους ακατανόητα όμως! Και συ προσθέτεις τα δικά σου!
- Σκέψου φίλε μου πως αντιμετωπίζαμε πριν αρκετά χρόνια αυτά που έλεγαν κάποιες χριστιανικές ομάδες, ότι δήθεν ετοιμάζεται ένα παγκόσμιο κράτος όπου όλες οι συναλλαγές των πολιτών θα γίνονται μέσω ενός τσιπ που θα βρίσκεται στο σώμα του πολίτη και που στην ουσία θα επρόκειτο για μια οικουμενική ολοκληρωτική κυβέρνηση (τη συνέδεαν μάλιστα με τα όσα λέει η αποκάλυψη περί ‘αντιχρίστου’ και του αριθμού ‘666‘). Τώρα άμα διαβάσεις άρθρα ξένων δημοσιογράφων, (αν όχι το εκκλησιαστικό κομμάτι, όλα τα άλλα) τα λένε πια κι αυτοί. Εφαρμόζεται σε μικροκλίμακα άλλωστε αυτό το σύστημα. Βέβαια δεν μπορεί να είμαστε απολύτως σίγουροι μ’ αυτά. Όπως ξέρεις, στην πίστη μας οι προφητείες έχουν ένα μεγάλο εύρος, όπου είναι δυνατόν να επαληθευθούν σε ένα μικρό ή μεγάλο βαθμό ή ακόμη και να ακυρωθούν ανάλογα με την απόκριση της ανθρώπινης ελευθερίας μες στην προκείμενη ιστορική συγκυρία. Και ξέρεις ότι αυτό είναι ακριβώς που με ‘τρώει‘, επειδή πιστεύω ότι ίσως θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να αποτρέψουμε αυτά τα εφιαλτικά συμβάντα, τουλάχιστον την ολοκλήρωσή τους σε μια κορύφωση ψεύδους και εξωτερικών δεινών για ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Τέλειωσε ξεψυχισμένος. Μέσα στην δίνη του μυαλού του στριφογύριζαν πάρα πολλά πράγματα, που από καιρό ήξερε αλλά δεν ήθελε να θυμάται.
Κι ένα μόνο ευχόταν: Να μη δειλιάσει! Ήταν ένα μεγάλο στοίχημα, χρέος απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στους συνανθρώπους του, απέναντι στα αγαπημένα του πρόσωπα που έγιναν βορά αυτού του εφιάλτη, αθέατοι πάντα (αθέατοι, πεσόντες όμως υπέρ βωμών...). Κι άλλωστε το ‘ξερε, πως η εποχή του πιο καλά αναδείκνυε μια παλιά αλήθεια, ότι οφείλει κανείς να ζει πάντα ενώπιον του θανάτου του, και να ‘ναι μάλιστα έτοιμος να πεθάνει για κείνα ακριβώς που τον εμπνέουν και να ζει... (‘όμορφη ζωή, μικρή μεγάλη, όμορφη όταν είσαι αληθινή’ μουρμούριζε συχνά στον εαυτό του...).
-Ρε Άρη, θέλω να σου πω μια αμαρτία μου...
-Σήμερα είναι μια από τις μέρες που εξομολογώ, λέγε!
-Γι αυτά τα... ‘τέρατα’. Κάποτε έτυχε να ξυπνήσω κάποιον από δαύτους (αν και δεν κοιμούνται ακριβώς αλλά ...κάτι αντίστοιχο), μου φάνηκε τελείως αθώος. Θυμήθηκα τότε στο στρατό όταν ήμουν βράδυ θαλαμοφύλακας και έβλεπα τους κοιμισμένους συστρατιώτες μου κι έμοιαζαν λες κι ήταν άγγελοι, αθώοι σαν τα παιδιά. Κι έχω διαβάσει ότι πραγματικά στην κατάσταση αυτή, όπου ο ανθρώπινος εγκέφαλος εκπέμπει κύματα άλφα, δεν είναι κανείς σε θέση να κάνει κακό, μοιάζει με ζώο ή αν προτιμάς με πρωτόπλαστο.
- Αν αφήσουμε τα 'θεολογικά ', πού θες να καταλήξεις;
- Θέλω να καταλήξω στο ότι ο Θεός εποίησε τα πάντα ‘λίαν καλά’. Η φύση όλων των δημιουργημάτων είναι αγαθή, ακόμη και των δαιμόνων, όπως ακριβώς γράφεται. (Όπως βλέπεις δε γίνεται να αφήσουμε τα ‘θεολογικά’, αλλά μετάφρασέ τα εσύ σε όποια ‘γλώσσα’ θες). Κι ακόμη πιο πέρα σε ένα βασικό λάθος που κάνω. Στο ότι ‘τους’ κρίνω και πολλές φορές ‘τους’ μισώ, δεν έχει όμως κανένα νόημα (μη μου πεις ότι είναι ‘ανθρώπινο’ και συ, αν κι έτσι είναι). Η χριστιανική πίστη αντιμετωπίζει την κακία ως ασθένεια κι αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι αφόρητη δυστυχία. Η δε κρίση (η ανθρώπινη κρίση) είναι πάντα αστήρικτη, ευτελή. Αλλά ρε φίλε, εδώ χρειάζεται πραγματικά μεγάλη καρδιά... που δεν την έχω... Σου είπα την αμαρτία μου!
-Αν και έχω πολλή όρεξη για πλάκα, οφείλω να σου θυμίσω τη Νιτσεϊκή ρήση: Όταν για πολλή ώρα κοιτάς μια άβυσσο, η άβυσσος αρχίζει και κοιτάει μέσα σου... Τουτέστιν, πρόσεξε μήπως από την πολλή ενασχόληση τους μοιάσεις φίλε μου! Άντε τώρα περιμένουν κι άλλοι στην ουρά για ...‘άφεση’ και πρέπει να τελειώσω πριν το μεσημέρι, για να πάω να φάω!
- Εμ δε γίνεται να φύγεις Άρη, τώρα που σε βρήκα. Ακόμη κι αν κινδυνεύεις να πεθάνεις απ’ την πείνα, θα συνεχίσεις την εξομολόγηση, που ξέρω ‘γω αν θα ζω αύριο;
- Εσύ είσαι ‘παλιόσκυλο’, δε παθαίνεις τίποτε , αλλά άντε λέγε!
-Φίλε το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι με χρησιμοποίησαν σ’ αυτή την ιστορία. Επειδή έχω όπως φαίνεται ένα αρκετό καλό αισθητήριο για πράγματα κι ανθρώπους, χρησιμοποίησαν τις αξιολογήσεις μου για να δι-ώξουν και να αντικαταστήσουν όσους τραβούσαν το ενδιαφέρον και την προσοχή μου. Και το χειρότερο χρησιμοποίησαν όχι μόνο τις κρίσεις που εξέφραζα λεκτικά αλλά και κείνες που αντιλαμβάνονταν από εξωλεκτικά σημάδια σε μένα. Και το ακόμη χειρότερο είναι ότι από ένα σημείο και πέρα το ξέρω ότι γίνεται αυτό φίλε Άρη... Αυτό είναι η βαρύτερη αμαρτία μου φίλε.
-Ας πούμε ρε Γιάννη ότι είναι όπως τα λες. Εσύ τι θα ‘πρεπε να κάνεις;
-Δε ξέρω φίλε, ή αν θες, ξέρω έναν τρόπο που μάλλον όμως ξεπερνά κατά πολύ τις αντοχές μου. Να ζήσω μόνος μου, σαν ερημίτης ή με κάποιον τέτοιο τρόπο τελοσπάντων. Δε σου λέω να πεθάνω...
Ο Άρης έπεσε σε συλλογή. Δεν πίστευε ότι συνέβαιναν όλα τούτα, αλλά γνώριζε (βαθύς γνώστης της ψυχής όπως ήταν), ότι σημασία έχει η στάση του υποκειμένου απέναντι σε ό,τι αυτό συλλαμβάνει ως ‘πραγματικότητα’. Ήξερε επίσης ότι αυτή η έννοια δεν αναφερόταν έτσι ή αλλιώς σε κανένα τεκμηριωμένο εξωτερικό σύμπαν, ότι εν πολλοίς επρόκειτο για την ερμηνεία ενός σύμπαντος που αντικειμενικοποιείται στη συλλογική συνείδηση βάση μόνο μιας ανεπαίσθητης σιωπηρής συμφωνίας μεταξύ των υποκειμένων. Και δεν υποτιμούσε την πνευματική σημασία του γεγονότος, ‘άθεος’ ων, αλλά καθόλου τυχαία αποδέκτης της καρδιακής συντριβής μιας ψυχής και μοναδικός θεατής του ξεγυμνώματος των μυχίων της. Αναστέναξε, αναστέναξε, νιώθοντας ως τα βάθη του την απελπισία του άλλου, αναστέναξε και δεν ήξερε τι να πει...
Ο Γιάννης δε μπορούσε πλέον άλλο, αν και ήθελε να συνεχίσει, να πει σε κάποιον ό,τι συνιστά το βασανιστήριό του να ‘εξαγορεύσει’ με όλη τη σημασία της λέξης τα αμαρτήματά του. Σε κάποιον που θα μπορούσε να καταλάβει όμως. Έκανε μια τελευταία προσπάθεια...
-Αρη δε θέλω να μου πεις τίποτε, μόνο άκου: Έστειλα στην κόλαση τόσους ανθρώπους, αλλά πως γίνεται ν’ αφανίσει κανείς τον εαυτό του για οποιαδήποτε αιτία; Το πρόβλημα Άρη είναι ο φόβος, η δειλία, δε γίνεται να κάνει κανεις τίποτα αν δεν ορθώσει το ανάστημά του αναλαμβάνοντας το οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη και το έσχατο. Είναι φριχτή η ελευθερία, καμιά φορά σκανδαλίζομαι κι εγώ βλέποντας τα δεινά της ανθρωπότητας και μπαίνω στον πειρασμό της θεομαχίας... Να συνεχίσω;
- Εσύ αποφασίζεις, εγώ το μεσημέρι θα πάω να φάω.
-Εμ εγώ τι θα κάνω; Εγώ ο ευαίσθητος, με το ήθος και την καλοσύνη...
-Σταμάτα Γιάννη, εδώ κάνεις λάθος!
-Τελοσπάντων, το θεωρητικό του πράγματος το αφήνουμε για άλλη ώρα. Μια ακόμη αμαρτία φίλε μου θα προσθέσω για την οποία ντρέπομαι πολύ. Σου χω μιλήσει παλιότερα για τις αντιφάσεις μου στα ερωτικά ζητήματα. Μετά δηλαδή τη Νίκη, δεν τόλμησα να ξανακάνω κάτι σοβαρό και να δεσμευτώ πάλι. Η κόλαση που ακολούθησε τον παράδεισο που έζησα ήταν ικανός παράγοντας για να με αποτρέψει από μια καινούρια απόπειρα, αλλά από την άλλη δεν μου ήταν καθόλου εύκολο να πάω στο ‘έτσι’ με κάποια. Δεν είμαι τελείως σίγουρος για τους λόγους. Άρχισα πολλές φορές το ‘ψηστήρι’ και πάνω στο έτοιμο τα παρατούσα. Και η σεξουαλική ορμή πήρε τότε άλλους δρόμους, διαστροφικούς. Είδες που λέω ‘η σεξουαλική ορμή’, δε λέω ‘εγώ’. Επικαλούμαι την αιτιοκρατική σύνδεση των γεγονότων για να δικαιολογηθώ. Δε θα σου πω ακριβώς τι ήταν αυτό που έκανα, αλλά πίστεψέ με ότι ήταν πολύ εξευτελιστικό, και ακόμη χειρότερα παντελώς ηλίθιο, γιατί άμα ήθελα να πάω με κάποια ήταν πού εύκολο, μου δόθηκαν ένα σωρό ευκαιρίες, ήταν εντελώς ηλίθιο...
-Φίλε μου σ’ αγαπώ και θέλω να σου πω την αλήθεια. Τι θα ‘λεγες εσύ σε μένα αν βρισκόμασταν στην αντίθετη θέση και την εξαγόρευση την έκανα εγώ; Θα με καταδίκαζες λες;
- Η συνείδηση μας καταδικάζει Άρη, όχι ο άλλος, ούτε καν ο Θεός.
- Ναι αλλά ο Θεός σου συγχωρεί! Ή κάνω λάθος;
-Το ζητούμενο πάντα είναι η μετάνοια, η αλλαγή. Γέρασα και προκοπή δεν έκαμα. Πάμε ρε Άρη, σε ευχαριστώ πολύ φίλε μου...
