ένα ποίημα για τους απελπισμένους

Μικρές εκτινάξεις ευτυχίας σα σπέρμα από τους αγωγούς του σύμπαντος ή σα χάδι από το Θεό-και τι να πεις;
Μικρές υπενθυμίσεις- μετά από την συσσώρευση ακροτελεύτιου πόνου μοιάζει τελείως ανάρμοστο στο εξεγερμένο πνεύμα μια τοιαύτη χάρη…
Και μια κίνηση μεγαλοθυμίας ενάντια στο δίκαιο,( χα χα!), πράγμα τρομερό για τους αναμένοντες την θεία εκδίκαση των υποθέσεών τους…
Αλλά δε φταίω ‘γω που ανθίζουν κάθε χρονιά τα γιασεμιά πάνω στο βρώμικο αυτό πλανήτη, όπως τα χαμόγελα στις ψυχές των καταδίκων σα σκέφτονται τη χάρη που τους δόθηκε την τελευταία στιγμή- κι είναι ‘για πάντα’ ( παράξενο πράγμα να σου χαρίζεται η ζωή δια παντός).
Και συ που έπαψες πια να μ’ ενοχλείς τα βράδια- από τότε που σε είδα ζωντανή έφυγες από τα όνειρά μου, αφήνοντας εκείνο το τεράστιο κενό που είχα και πριν έρθεις…
Πως αναμιγνύονται μέσα μου όλες οι αισθήσεις, πως χαίρομαι και λυπάμαι με τον ίδιο σιωπηλό σπασμό- πως λατρεύω τούτη τη καινούρια μέρα (που μου χάρισες Θεέ μου!. Μαζί με τα τραγούδια είναι πάρα πολλά για μια ψυχή που σε ξέχασε…).
Ας είναι, ας είναι τούτο ένα ποίημα για τους απελπισμένους…