Γιώργος Π.Δρυμωνιάτης- Συμποίηση

…κι όταν μετά μόνος βολόδερνα πάλι στο χάος μου,
άκουγα τα πουλιά της Άνοιξης που ερχόντουσαν
και φώναζαν τιτιβι τη λέξη "αγάπη"
... στις κορυφές των κυπαρισσιών,
στον τρούλο της εκκλησίας,
στα χαρακώματα
κι ένοιωθα πως πιο πολύ μέσα μου μεγάλωνε
το κενό που σε περίμενε.
Εν απουσία σου αναμηνούσα αναμνήσεις χαράς
στο εντός μου.

Επαναθύμησες του ωραίου καιρού
προς χάριν της χαράς μου.....

….καθώς εισχώρησα τότε
στο πίσω των ματιών σου
το άπλετο φως.
ω, ναι....το είχα διαβάσει καθαρότατα
στον πίνακα των νομιζομένων.
Ναι, ναι...
εκείνο το πρόσκαιρο « Σ’αγαπώ»!
Τι μελωδία!!!
Τι αρμονία!!!
Τι αταξία χαράς!!!
Και το ύστερα !!
Ω, τι υπέροχο το υπεροπτικό ύστερα!!!
Κύμα ποθητού πάθους
Σύνταξη
αγαπημένων ματιών
Σύμπραξη
σωμάτων ελκομένων υπό έρωτος
Συνήχηση
δυο συντονισμένων καρδιών.
Κι αγαλλίαση
πνεύματος ως πέρα....πέρα....πέρα...
ως τ' άγνωστο πέρα....

Συμποίηση ερωτευμένων ψυχών.
Το μελωδέστερο των ποιημάτων του σύμπαντος.
Ημιτελές πάντα.
Το αναθυμήθηκα και μου έλειψε σήμερα πάλι…….

γ.π.κ-δρ.
Από τα ΕΡΩΤΑΡΩΜΑΤΑ ΜΕΤΑ ΔΑΚΡΥΩΝ