Σύνεση

Χαμένος. Κυκλωμένος απ’ του εαυτού μου τη συνήθεια.

Ω σύνεση, πόσο σ’ έχω ποθήσει! Αν ήθελες να ρχόσουν

Να ταχτοποιήσω μαζί σου το χάος που ‘ναι οι ώρες μου!

 

Ω σύνεση, δεν είναι πως δεν με καταδέχεσαι

Πως με θεωρείς κατάπτυστα αλλοιωμένο

είναι που σε αποπέμπω- γιατί είναι ίσως βολικό

το να χαζολογώ δίχως τη σπίθα σου.

 

Ω σύνεση, αν ήξερες, πόσο πικρά φορτώθηκα

τις αμαρτίες μου!

Πόσο αξιοθρήνητο, κατάντησα

θέαμα ελεεινό!

 

Ω, φοβάμαι τον εαυτό μου σύνεση!

Αν σ’ εμποδίσω, τότε, πως θα λυτρωθώ;