μνήμη βρυκόλακας

Σουλατσάρει το ψάρι στο βυθό
κι η ακριβή θωριά σου στ' όνειρο.
Είμαι γεμάτος τρύπες
χώνω τα δάχτυλά μου δε πονώ
βγάζω κάτι σα πύο- θα φταίει η πανσέληνος.
Είμαι άδειος κατρακυλάω στο χώμα
σα τσουβάλι σα περιπέτεια.
Είμαι κενός οδηγός τυφλών
ο μέγας τυφλοπόντικας
έχασα τα μάτια μου και το μυαλό μου.
Πισθάγκωνα δεμένος
ανταλάσσω χειραψίες
κι έχω ένα σουγιά στην παλάμη
που τρυπάει τα χέρια τους.
Μελοδραματικά υφίσταμαι το τέλος
πριν καν υπάρξω πριν κλάψω.
Χώθηκα στη γη για να τη συνηθίσω
πανάξιο πτώμα με τη χειρονομία της φυγής
κι ήρθες εσύ σαμποτερ του θανάτου μου
με μνημες που αγκυλώνουν και με κόβουν
με ξέθωρα μάτια ικετευτικά
με την άδικη προσμονή
με τα βάραθρα.
Θάρχεσαι να μου επιστρέψεις το εγκλημά μου-το δίχως άλλο.
Μα να ξέρεις: εμένα σκότωσα.
Κι ο πόνος ξέσκισε τα σώματα
πέρασε αντίπερα
άλαλα στόματα αφήνοντας πίσω
μια οπτασία που μεγαλώνει σε ηλικία με το χρόνο
γιατί εσύ είσαι πάντα ίδια
εκείνον τον καιρό
στο σταματημένο μυαλό μου
με τα άναρθρα επιφωνήματα
και την τόση πίστη.
Όλο τον σπαταλημένο καιρό μάτια μου
προσέχω πολύ στα όνειρά μου
να μη σ΄αγγίξω ακριβή μου
να μη χαλάσω τον ιστό σου
παγίδα μου.
Αν ένα εντομάκι είμαι
και μ'έχεις καταπιεί
εγώ το θέλησα.
Είμαι γεμάτος τρύπες
και σ' αγαπώ-
το ξέρω: άδικα.