Κι είναι τούτη η ανάγκη για περαιτέρω διερεύνηση σχολιασμό επαναπροσδιορισμό που έκανε τον φίλο μας Γιάννη να επιμείνει στο ίδιο ζήτημα μέχρι να μπορέσει να καταλάβει τι γίνεται τι μπορεί να γίνει και τι μπορεί ο ίδιος να κάνει.
-Ξέχασα την προηγούμενη φορά να σου πω κάποια πράγματα. Έμεινα πολύ στα εξωτερικά αν και ούτε αυτά τα εξάντλησα. Ένιωσα πως επιτέθηκα πως ειρωνεύτηκα και γελοιοποίησα, πως ήμουν πολύ προκλητικός. Ασφαλώς τίποτε δεν πέτυχα. Εκτός βέβαια από το να εκτεθώ ανεπανόρθωτα και χωρίς να ξέρω κι αν άξιζε τον κόπο.
-Πήρες φίλε μου πάντως μια ανατροφοδότηση. Έγραψες κάτι που μας αφορά σαν λογοτεχνία. Κάτι που μπορεί να ειδωθεί σαν επιστημονική φαντασία ή έστω συμβολικά σαν σχέση με μια εσωτερική πραγματικότητα. Η αναφορά σου στην αλήθεια των γεγονότων ως υπαρκτά μόνο συγκαταβατικά μπορεί να αντιμετωπιστεί, σα ‘χαριτωμένη’ παράνοια (στην καλύτερη περίπτωση).
-Ωραία! Ωραία! Αυτό που σου είναι δύσκολο Αλέξανδρε να αντιληφθείς είναι η σημασία τους για τη ζωή μου. Είναι ένας διαρκής εφιάλτης. Γιατί βλέπω με διαύγεια μια τρομαχτική δοκιμασία που αφορά τους πάντες. Και όσον με αφορά, την αδυναμία μου όχι μόνο να συνεισφέρω σε μια λύση αλλά και να προφυλαχτώ απ’ αυτήν την όραση που με καθιστά αιχμάλωτο, ευάλωτο στο δαιμονική ενέργεια αυτών των πλασμάτων. Και υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός συμβάντων που μου είναι ακόμη ακατανόητα.
-Αν υποθέταμε ότι αυτά όλα συμβαίνουν τι θα γινόταν; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς;
-Μακάρι να ‘ξερα...
Έσκυψε το κεφάλι. Έπεσε σε συλλογή. Τι στ’ αλήθεια θα μπορούσαν να κάνουν;
-Δολιοφθορούν. Μαζεύουν πληροφορίες για οτιδήποτε χρήσιμο ή ωφέλιμο στη ζωή των ανθρώπων και προσπαθούν να το εξοβελίσουν από το προσκήνιο είτε αφορά φαρμακευτικά σκευάσματα είτε είδη διατροφής, αξιόλογα βιβλία, καλές κινηματογραφικές ταινίες και ένα σωρό άλλα πράγματα. Προσπαθούν να μας εξασθενίσουν πνευματικά και σωματικά. Σκοπός τους είναι η φθορά γιατί κατά τ’ άλλα αποδεικνύονται εξαιρετικοί ομολογουμένως αρωγοί της επιβίωσής μας. Προφανώς δε μας θέλουν νεκρούς. Οι νεκροί έχουν για πάντα ξεφύγει από το γήινη ταλαιπωρία.
-Σου μυρίζει κρεμμύδι;
-Ναι.
-Είναι αμπούλες που ρίχνουν ‘αυτοί’ και καλύπτουν μ’ αυτό τον τρόπο την πραγματική οσμή της ουσίας που περιέχουν.
-Τι λες ρε Γιάννη! είπε έκπληκτος και ταραγμένος ο φίλος του.
Ήταν μετά να μην τον πιάσει απαισιοδοξία για το μέλλον; Οι άνθρωποι τρόμαζαν όταν βρισκόταν αντιμέτωποι με το πιο μηδαμινό κομμάτι αυτής της ιστορίας. Και πως θα μπορούσαν να αντέξουν το βάρος σύνολων των γεγονότων;
Τουλάχιστον άρχιζε να το συνειδητοποιεί. Ούτε αυτός και μάλλον και κανείς άλλος δε θα μπορούσε να ανατρέψει αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Δεν έμεινε παρά να προσεύχεται. Ήξερε ότι για το Θεό τα πάντα είναι δυνατά...
Ήταν παντού και το χειρότερο ήταν η αρνητική τους επήρεια πάνω του. Κατέφευγε πολύ συχνά στη μοναξιά του, μακριά απ’ όλους...
Ερχόταν βέβαια και οι καλές ώρες. Ανέπνεε. Χαιρόταν. Μια εντελώς παράλογη αισιοδοξία ερχόταν στην καθημερινότητα και εξοβέλιζε την φρίκη στο περιθώριο, καταδικάζοντάς τη σε μια προσωρινή μα ευλογημένη λησμονιά.
Και γιατί συνεχίζει να μιλά, να δημιουργεί μια ακόμη γραπτή συνέχεια σ’ αυτή την ιστορία;
-Καλά σοβαρολογείς πως μπορείς να τους σκοτώσεις μ’ ένα βελόνι στη φτέρνα; Λες και πρόκειται για αντίγραφα του ομηρικού Αχιλλέα!
Τι σημασία να έχουν όλες αυτές οι απίστευτες λεπτομέρειες; Και υπήρχαν τόσα σημεία εντελώς σκοτεινά στην εικόνα που είχε σχηματίσει στο μυαλό του για αυτά τα πράγματα. Επρόκειτο για ένα πόλεμο, πνευματικό, ψυχικό, υλικό. Ή αν θέλετε για μια δοκιμασία των ανθρώπων αβάσταχτη.
Δεν περίσσευε ο θρήνος. Και παρ’ όλες τις τύψεις όφειλε να ζήσει τη δική του ζωή μιας και αυτό μόνο ήταν στο δικό του χέρι.
‘Είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι’ μια αγαπημένη ατάκα των σωσιών, που πολλοί από εμάς την ενστερνίζονταν σαν ένα είδος αστείου για να δηλώσουμε την έλλειψη οργάνωσής. Κι όμως επρόκειτο για το ακριβώς αντίθετο, μια ομολογία ζοφερής ειλικρίνειας από μέρους τους.
‘Είναι διασκορπισμένοι, δεν έχουν ακόμη οργανωθεί κεντρικά από φόβο μήπως τους καταλάβουν οι διάφορες υπηρεσίες, δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί το σχέδιό τους. Να τι εννοούν!’ του είχε πει ο Κώστας.
Τι γίνονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πού τους είχαν πάει; Θυμόταν κάπως αμυδρά και συγκεχυμένα αυτό που του έλεγε, ότι δηλαδή είχε αναβιώσει το καθεστώς της δουλείας. Πολλά μα πάρα πολλά όμως έμειναν ανεξήγητα.
-Έχουν με την χρήση προηγμένης τεχνολογίας εμφυτεύσει μικροσκοπικά ηλεκτρόδια στα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Βλέπουν ό,τι σκέφτεσαι και όποια εικόνα σχηματίζεις μέσα στο νου σου πάνω σε μια οθόνη υπολογιστή. Έχουν δημιιουργήσει κάποιο είδος εικονικής πραγματικότητας όπως στο γνωστό 'Ματριχ'
Σκατά! Είναι κάποια πράγματα που παρά το γερό του στομάχι δε μπορεί ακόμη να τα χωνέψει. Και πες ότι έτσι είναι, τι να ‘κανε;
-Στα μάτια σου έχουν τοποθετήσει μικροκάμερες. Βλέπουν ό,τι βλέπεις...
Δεν άντεξε! -Φοβάμαι ότι δε θα δουν ποτέ ό,τι βλέπω, γιατί αυτά δε βλέπονται με τα μάτια ...όχι τουλάχιστον με τα δικά τους τυφλά μάτια! Και δε πρόκειται να καταλάβουν ό,τι καταλαβαίνω, γιατί αυτά βρίσκονται πέρα από διεγέρσεις κυττάρων και είδωλα φαντασίας καλωδιωμένων εγκεφάλων!
Χαμογέλασε μέσα του, όσο τραγικά κι αν ήταν όλα τούτα, δε μπορούσε, να μη σκεφτεί την άλλη τους διάσταση, το ψέμα εκείνων που εξαντλούσαν την θεώρηση της ανθρώπινη ύπαρξης στο υλικό της μέγεθος. Και αυτό, ενώ γνώριζε από μελέτες του πολύ καλά το επίπεδο της τεχνολογικής γνώσης της εποχής που μπορούσε πραγματικά να ανιχνεύει τα λεπτότερα σημάδια στο υλικό υπόστρωμα...
Και να, ξαναρχίζει πάλι τη γραφή, μήπως κάτι είναι δυνατόν, γιατί όλα είναι δυνατά. Απόδειξη; Η ιστορία! Ξαναγυρνά πάλι τα γεγονότα στο μυαλό του. Θα πρέπει να υπάρχει μια λύση... Ξέρει ότι είναι δυνατές πάρα πολλές αντιστροφές. Το παράδειγμα του β
! παγκοσμίου πολέμου, είναι μια ιστορία όπου το κακό ανακόπτεται ενώ έχει ήδη προχωρήσει αρκετά έστω και με μεγάλο κόστος. Πολλά, πολλά έχουν αλλάξει μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, και δεν είναι πάντα κατανοητοί οι λόγοι, ακόμη κι αν ξέρουμε ότι υπάρχει το αόρατο πνευματικό πεδίο όπου πρώτα διεξάγονται οι μάχες.
Κι ενώ όλα δείχνουν ότι αυτά που φαινόταν πριν λίγο καιρό θρησκευτικά παραληρήματα βαίνουν προς υλοποίηση, ότι ένα παγκόσμιο κράτος που κυβερνάται από σκοτεινές δυνάμεις πάει να δημιουργηθεί, ένας ασφυκτικός κλοιός γύρω από τις ζωές των ανθρώπων που έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται (και αυτά μόνο που φαίνονται είναι ήδη πολλά). Αυτό που φαίνεται πραγματικά εκπληκτικό είναι ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα. Και δεν εννοεί μόνο την πνευματική ελπίδα, γιατί έτσι ή αλλιώς αυτή υπάρχει πάντα. Έχει πολλές φορές την αίσθηση είναι θέμα δευτερολέπτων ν’ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση υπέρ της ανθρωπότητας, θέμα δευτερολέπτων... γιατί είναι πράγματι ένα τσακ αυτό που χρειάζεται να γίνει ένα έναυσμα...
Σκέφτεται, αν και κατανοεί και τον ίδιο του τον εαυτό όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο πλάσμα, για την ανάγκη που έχει για μια σπιθαμή γη, για μια ζωή όπως αυτός τη θέλει, ότι δεν μπορεί να κάνει πια τον χαζό. Δεν μπορεί να ακούσει αυτή τη φωνούλα πια που τον συμβουλεύει διαρκώς να κοιτάξει την πάρτη του, να ζήσει την δική του ζωή όσο καλύτερα είναι δυνατόν μέσα σ’ αυτό τον χαλασμό, ότι ‘ένας άνθρωπος είσαι ρε αδερφέ τι να κάνεις;’, όχι δεν αντέχει άλλο. Γνωρίζει καλά όλα τα επιχειρήματα και τους λόγους που θα πρέπει να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά ...πως γίνεται αυτό ρε γαμώτο; Ξέρει πως είναι ένας μαλάκας και μακάρι να μην είχε μάθει όλα τούτα, μακάρι, μα πως να βουλώσει τώρα τ’ αυτιά στην συνείδησή του; Πως να ενδώσει σε τόσους φόβους; Μήπως τον πουν τρελό; -έτσι η αλλιώς τον λένε - και τι του χρειάζεται μια ορθοφροσύνη βαμμένη στο αίμα; Σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα πάνω απ’ όλα αυτά τα πτώματα. Θεέ μου! Πρέπει όμως ν’ αντέξει... γιατί... γιατί...
-Ξέχασα την προηγούμενη φορά να σου πω κάποια πράγματα. Έμεινα πολύ στα εξωτερικά αν και ούτε αυτά τα εξάντλησα. Ένιωσα πως επιτέθηκα πως ειρωνεύτηκα και γελοιοποίησα, πως ήμουν πολύ προκλητικός. Ασφαλώς τίποτε δεν πέτυχα. Εκτός βέβαια από το να εκτεθώ ανεπανόρθωτα και χωρίς να ξέρω κι αν άξιζε τον κόπο.
-Πήρες φίλε μου πάντως μια ανατροφοδότηση. Έγραψες κάτι που μας αφορά σαν λογοτεχνία. Κάτι που μπορεί να ειδωθεί σαν επιστημονική φαντασία ή έστω συμβολικά σαν σχέση με μια εσωτερική πραγματικότητα. Η αναφορά σου στην αλήθεια των γεγονότων ως υπαρκτά μόνο συγκαταβατικά μπορεί να αντιμετωπιστεί, σα ‘χαριτωμένη’ παράνοια (στην καλύτερη περίπτωση).
-Ωραία! Ωραία! Αυτό που σου είναι δύσκολο Αλέξανδρε να αντιληφθείς είναι η σημασία τους για τη ζωή μου. Είναι ένας διαρκής εφιάλτης. Γιατί βλέπω με διαύγεια μια τρομαχτική δοκιμασία που αφορά τους πάντες. Και όσον με αφορά, την αδυναμία μου όχι μόνο να συνεισφέρω σε μια λύση αλλά και να προφυλαχτώ απ’ αυτήν την όραση που με καθιστά αιχμάλωτο, ευάλωτο στο δαιμονική ενέργεια αυτών των πλασμάτων. Και υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός συμβάντων που μου είναι ακόμη ακατανόητα.
-Αν υποθέταμε ότι αυτά όλα συμβαίνουν τι θα γινόταν; Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε εμείς;
-Μακάρι να ‘ξερα...
Έσκυψε το κεφάλι. Έπεσε σε συλλογή. Τι στ’ αλήθεια θα μπορούσαν να κάνουν;
-Δολιοφθορούν. Μαζεύουν πληροφορίες για οτιδήποτε χρήσιμο ή ωφέλιμο στη ζωή των ανθρώπων και προσπαθούν να το εξοβελίσουν από το προσκήνιο είτε αφορά φαρμακευτικά σκευάσματα είτε είδη διατροφής, αξιόλογα βιβλία, καλές κινηματογραφικές ταινίες και ένα σωρό άλλα πράγματα. Προσπαθούν να μας εξασθενίσουν πνευματικά και σωματικά. Σκοπός τους είναι η φθορά γιατί κατά τ’ άλλα αποδεικνύονται εξαιρετικοί ομολογουμένως αρωγοί της επιβίωσής μας. Προφανώς δε μας θέλουν νεκρούς. Οι νεκροί έχουν για πάντα ξεφύγει από το γήινη ταλαιπωρία.
-Σου μυρίζει κρεμμύδι;
-Ναι.
-Είναι αμπούλες που ρίχνουν ‘αυτοί’ και καλύπτουν μ’ αυτό τον τρόπο την πραγματική οσμή της ουσίας που περιέχουν.
-Τι λες ρε Γιάννη! είπε έκπληκτος και ταραγμένος ο φίλος του.
Ήταν μετά να μην τον πιάσει απαισιοδοξία για το μέλλον; Οι άνθρωποι τρόμαζαν όταν βρισκόταν αντιμέτωποι με το πιο μηδαμινό κομμάτι αυτής της ιστορίας. Και πως θα μπορούσαν να αντέξουν το βάρος σύνολων των γεγονότων;
Τουλάχιστον άρχιζε να το συνειδητοποιεί. Ούτε αυτός και μάλλον και κανείς άλλος δε θα μπορούσε να ανατρέψει αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα. Δεν έμεινε παρά να προσεύχεται. Ήξερε ότι για το Θεό τα πάντα είναι δυνατά...
Ήταν παντού και το χειρότερο ήταν η αρνητική τους επήρεια πάνω του. Κατέφευγε πολύ συχνά στη μοναξιά του, μακριά απ’ όλους...
Ερχόταν βέβαια και οι καλές ώρες. Ανέπνεε. Χαιρόταν. Μια εντελώς παράλογη αισιοδοξία ερχόταν στην καθημερινότητα και εξοβέλιζε την φρίκη στο περιθώριο, καταδικάζοντάς τη σε μια προσωρινή μα ευλογημένη λησμονιά.
Και γιατί συνεχίζει να μιλά, να δημιουργεί μια ακόμη γραπτή συνέχεια σ’ αυτή την ιστορία;
-Καλά σοβαρολογείς πως μπορείς να τους σκοτώσεις μ’ ένα βελόνι στη φτέρνα; Λες και πρόκειται για αντίγραφα του ομηρικού Αχιλλέα!
Τι σημασία να έχουν όλες αυτές οι απίστευτες λεπτομέρειες; Και υπήρχαν τόσα σημεία εντελώς σκοτεινά στην εικόνα που είχε σχηματίσει στο μυαλό του για αυτά τα πράγματα. Επρόκειτο για ένα πόλεμο, πνευματικό, ψυχικό, υλικό. Ή αν θέλετε για μια δοκιμασία των ανθρώπων αβάσταχτη.
Δεν περίσσευε ο θρήνος. Και παρ’ όλες τις τύψεις όφειλε να ζήσει τη δική του ζωή μιας και αυτό μόνο ήταν στο δικό του χέρι.
‘Είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι’ μια αγαπημένη ατάκα των σωσιών, που πολλοί από εμάς την ενστερνίζονταν σαν ένα είδος αστείου για να δηλώσουμε την έλλειψη οργάνωσής. Κι όμως επρόκειτο για το ακριβώς αντίθετο, μια ομολογία ζοφερής ειλικρίνειας από μέρους τους.
‘Είναι διασκορπισμένοι, δεν έχουν ακόμη οργανωθεί κεντρικά από φόβο μήπως τους καταλάβουν οι διάφορες υπηρεσίες, δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί το σχέδιό τους. Να τι εννοούν!’ του είχε πει ο Κώστας.
Τι γίνονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι; Πού τους είχαν πάει; Θυμόταν κάπως αμυδρά και συγκεχυμένα αυτό που του έλεγε, ότι δηλαδή είχε αναβιώσει το καθεστώς της δουλείας. Πολλά μα πάρα πολλά όμως έμειναν ανεξήγητα.
-Έχουν με την χρήση προηγμένης τεχνολογίας εμφυτεύσει μικροσκοπικά ηλεκτρόδια στα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Βλέπουν ό,τι σκέφτεσαι και όποια εικόνα σχηματίζεις μέσα στο νου σου πάνω σε μια οθόνη υπολογιστή. Έχουν δημιιουργήσει κάποιο είδος εικονικής πραγματικότητας όπως στο γνωστό 'Ματριχ'
Σκατά! Είναι κάποια πράγματα που παρά το γερό του στομάχι δε μπορεί ακόμη να τα χωνέψει. Και πες ότι έτσι είναι, τι να ‘κανε;
-Στα μάτια σου έχουν τοποθετήσει μικροκάμερες. Βλέπουν ό,τι βλέπεις...
Δεν άντεξε! -Φοβάμαι ότι δε θα δουν ποτέ ό,τι βλέπω, γιατί αυτά δε βλέπονται με τα μάτια ...όχι τουλάχιστον με τα δικά τους τυφλά μάτια! Και δε πρόκειται να καταλάβουν ό,τι καταλαβαίνω, γιατί αυτά βρίσκονται πέρα από διεγέρσεις κυττάρων και είδωλα φαντασίας καλωδιωμένων εγκεφάλων!
Χαμογέλασε μέσα του, όσο τραγικά κι αν ήταν όλα τούτα, δε μπορούσε, να μη σκεφτεί την άλλη τους διάσταση, το ψέμα εκείνων που εξαντλούσαν την θεώρηση της ανθρώπινη ύπαρξης στο υλικό της μέγεθος. Και αυτό, ενώ γνώριζε από μελέτες του πολύ καλά το επίπεδο της τεχνολογικής γνώσης της εποχής που μπορούσε πραγματικά να ανιχνεύει τα λεπτότερα σημάδια στο υλικό υπόστρωμα...
Και να, ξαναρχίζει πάλι τη γραφή, μήπως κάτι είναι δυνατόν, γιατί όλα είναι δυνατά. Απόδειξη; Η ιστορία! Ξαναγυρνά πάλι τα γεγονότα στο μυαλό του. Θα πρέπει να υπάρχει μια λύση... Ξέρει ότι είναι δυνατές πάρα πολλές αντιστροφές. Το παράδειγμα του β
! παγκοσμίου πολέμου, είναι μια ιστορία όπου το κακό ανακόπτεται ενώ έχει ήδη προχωρήσει αρκετά έστω και με μεγάλο κόστος. Πολλά, πολλά έχουν αλλάξει μέσα στην ανθρώπινη ιστορία, και δεν είναι πάντα κατανοητοί οι λόγοι, ακόμη κι αν ξέρουμε ότι υπάρχει το αόρατο πνευματικό πεδίο όπου πρώτα διεξάγονται οι μάχες.
Κι ενώ όλα δείχνουν ότι αυτά που φαινόταν πριν λίγο καιρό θρησκευτικά παραληρήματα βαίνουν προς υλοποίηση, ότι ένα παγκόσμιο κράτος που κυβερνάται από σκοτεινές δυνάμεις πάει να δημιουργηθεί, ένας ασφυκτικός κλοιός γύρω από τις ζωές των ανθρώπων που έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται (και αυτά μόνο που φαίνονται είναι ήδη πολλά). Αυτό που φαίνεται πραγματικά εκπληκτικό είναι ότι υπάρχει ακόμη ελπίδα. Και δεν εννοεί μόνο την πνευματική ελπίδα, γιατί έτσι ή αλλιώς αυτή υπάρχει πάντα. Έχει πολλές φορές την αίσθηση είναι θέμα δευτερολέπτων ν’ αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση υπέρ της ανθρωπότητας, θέμα δευτερολέπτων... γιατί είναι πράγματι ένα τσακ αυτό που χρειάζεται να γίνει ένα έναυσμα...
Σκέφτεται, αν και κατανοεί και τον ίδιο του τον εαυτό όπως και κάθε άλλο ανθρώπινο πλάσμα, για την ανάγκη που έχει για μια σπιθαμή γη, για μια ζωή όπως αυτός τη θέλει, ότι δεν μπορεί να κάνει πια τον χαζό. Δεν μπορεί να ακούσει αυτή τη φωνούλα πια που τον συμβουλεύει διαρκώς να κοιτάξει την πάρτη του, να ζήσει την δική του ζωή όσο καλύτερα είναι δυνατόν μέσα σ’ αυτό τον χαλασμό, ότι ‘ένας άνθρωπος είσαι ρε αδερφέ τι να κάνεις;’, όχι δεν αντέχει άλλο. Γνωρίζει καλά όλα τα επιχειρήματα και τους λόγους που θα πρέπει να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά ...πως γίνεται αυτό ρε γαμώτο; Ξέρει πως είναι ένας μαλάκας και μακάρι να μην είχε μάθει όλα τούτα, μακάρι, μα πως να βουλώσει τώρα τ’ αυτιά στην συνείδησή του; Πως να ενδώσει σε τόσους φόβους; Μήπως τον πουν τρελό; -έτσι η αλλιώς τον λένε - και τι του χρειάζεται μια ορθοφροσύνη βαμμένη στο αίμα; Σφυρίζοντας δήθεν αδιάφορα πάνω απ’ όλα αυτά τα πτώματα. Θεέ μου! Πρέπει όμως ν’ αντέξει... γιατί... γιατί...
