Katerina Kosma - Ο Δάσκαλος και οι ΛέΞεις

 -Δάσκαλε.

-Ναι παιδί μου.

-Δάσκαλε, πες μου γιά τις λέξεις.

-Πάλι παιδί μου?

-Πάλι Δάσκαλε, πάλι.

-Καλά παιδί μου, αύριο.

-Δάσκαλε.

-Ναι παιδί μου.

-Θα μου πεις σήμερα γιά τις λέξεις?

-Αύριο παιδί μου, αύριο, σήμερα είμαι κουρασμένος

 ή μήπως άρχισα ήδη να σου λέω..

-Δάσκαλε, ήρθε πάλι το αύριο.

 θα μου πεις γιά τις λέξεις επιτέλους? 

-Εγώ σου λέω, εσύ δεν ακούς.

 Υπομονή παιδί μου, υπομονή χρειάζονται οι λέξεις.

 Να τις περιμένεις υπομονετικά πρέπει,

 όποτε αποφασίσουν ότι είναι χρήσιμες θα'ρθουν.

 Να μην τις εκβιάζεις τις λέξεις.

 Να παίζεις μαζί τους αλλά να μην τις κυνηγάς.

 Ακόμα και αν τις πιάσεις, κουρασμένες θα'ναι

 και χιλιοειπωμένες και ξένες.

 Να βγαίνουν απ'την καρδιά και την ψυχή σου οι λέξεις,

 το μυαλό να επιβλέπει μόνο,

 γιατί τι να το κάνεις το Ωραίο όταν είναι Ψεύτικο?

 Και όταν ανταμώνετε, να σιωπάς και να ακούς,

 μόνο τότε θα σε πάρουν μαζί τους σε ταξίδια,

 που μπορεί ν'αρέσουν σε πολλούς, ή σε κανέναν ή μόνο σε έναν.

 Μα μη νοιάζεσαι γιατί θα'χεις γυρίσει από ταξίδι εσύ

 και αυτοί θα στολίζονται γιά να αρέσουν

 και αυτοί θα συναγωνίζονται για να δυσκολέψουν

 των λέξεων και των νοημάτων τη ζωή.

 Αλλά τι νόημα έχει πες μου,

 κάτι όμορφο να ακούγεται αλλά πιό μέσα να μη φτάνει?

 Εσύ να γράφεις γιά πιό μέσα και πάντα από μέσα σου.

 Ποτέ να μη γίνεις Ποιητής ή Συγγραφέας,

 πάντα ο καθρέφτης της ψυχής σου να'ναι οι Λέξεις,

 να τις μοιράζεσαι γενναιόδωρα

 και να μην περιμένεις δώρα,

 γιατί καλλίτερο δώρο από τις Λέξεις σου,

 προσεκτικά διπλωμένες σε ένα κομμάτι χαρτί,

 δεν υπάρχει...και αυτές θα υπάρχουν γιά πάντα, δικές σου.

-Δάσκαλε...

-Τις λέξεις και τα μάτια σου παιδί μου!    -Κκ-.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: τέλος Σεπτέμβρη, όψιμες διακοπές σε μια παραλία κάπου στην Κατερίνη. Καιρός άστατος, κόσμος ελάχιστος. Ξεχωρίζει ένας κύριος επιβλητικός με ενδυμασία πλέον ακατάλληλη γιά παραλία. Τραβάει την προσοχή μου και σηκώνω τα μάτια από το βιβλίο μου, είμαι δεν είμαι 5-6 χρονών, βιβλιοφάγος από τα γεννοφάσκια μου,  ρίχνω κλεφτές ματιές στον κύριο που κοιτάζει με βλέμα απλανές τη θάλασσα γιά χρόνο που μοιάζει ατέλειωτος.  Ξαναπιάνω το βιβλίο, όταν τον νιώθω δίπλα μου να κλωτσάει βοτσαλάκια προς το μέρος μου. 'Ε, μικρή, δεν είσαι λίγο μικρή γιά να διαβάζεις αυτό το βιβλίο? -Όχι κύριε, δεν είμαι. -Άδεια ζήτησες? Από ποιόν? -Από μένα, δικό μου είναι, παιδί μου είναι...

Δε θα πω το όνομά του, ούτε το βιβλίο.

Του ορκίστηκα ότι δε θα αποκαλύψω το μυστικό του,

 πως ώρες ώρες αγαπάει τα βιβλία του και τα ποιήματά του περισσότερο από τους ανθρώπους,

γιατί πολύ τον πλήγωσαν.

Λίγο καιρό μετά έμαθα πως πέθανε.

Γιά τους άλλους που τον πλήγωσαν μπορεί,

γιά μένα όχι...