Εθνικοί διαχωρισμοί

Υπάρχουν δύο τρόποι για να αντιμετωπίσει κανείς το εθνικό, δηλαδή το τοπικό. Είτε ως κάτι κλειστό που βρίσκεται σε αντίθεση και αντιπαράθεση με οτιδήποτε άλλο, είτε ως ένα πολιτιστικό χρώμα στο πολυποίκιλο καμβά της ανθρώπινης κοινωνίας που αυτόματα αποτελεί και μια προσφορά στον χαρακτήρα της. Ο σωβινισμός που αποτελεί την πρώτη έκφανση βεβαιώνει την ανωτερότητα ενός έθνους, μιας φυλής ενάντια σε όλες τις άλλες. Ακόμη και από λογική σκοπιά αποτελεί παραλογισμό γιατί με το αυτό κριτήριο καταλήγει καθένας στην ανωτερότητα του δικού του έθνους. Και ιστορικά αποτελεί αιτία πλείστων κακών, αναταραχών και πολέμων. Κατά τη δεύτερη σημασία του αυτό που προέχει είναι η κοινή ανθρώπινη φύση η οποία εκδηλώνεται σε κάθε λαό με τα κατά τόπους ιδιαίτερα του χαρακτηριστικά. Αυτή είναι και η προσφορά του στο παγκόσμιο γίγνεσθαι και δεν αποτελεί κριτήριο σύγκρισης και διαχωρισμού των εθνών αλλά ισότιμη ανταλλαγή και συμπληρωματική λειτουργία στον πανανθρώπινο πολιτισμό που δεν τον χαρακτηρίζει η ισοπεδωτική αντίληψη της ομοιομορφίας.

Αυτές οι δύο βασικές και αλληλοαποκλειόμενες αντιλήψεις εμφανίζονται σ’ όλα τα κοινωνικά μορφώματα και τις κοινωνικές ομάδες. Για παράδειγμα μπορεί να χαρακτηρίζουν τον τρόπο θεώρησης της οικογένειας, όπου πίσω από το δικό μου έναντι του άλλου, του ξένου κρύβεται μια παθολογική προέκταση του εγώ πάνω στα μέλη της οικογένειας και απουσία ενδιαφέροντος ή εχθρότητα απέναντι στους άλλους. Δεν είναι παρά η ίδια κατάσταση και το κυρίαρχο πνεύμα του ανταγωνισμού αυτή τη φορά μες στην ίδια την εθνική ομάδα. Αποτελεί την σφραγίδα της ανταγωνιστικής κοινωνίας μας εις βάρος της συνεργασίας και της αληθινής κοινωνικότητας.