Περι ομοφυλοφιλίας

Συχνά όσον αφορά στην ομοφυλοφιλία συγχέεται το φυσικό ή όχι του πράγματος με αυτό του πολιτικού δικαιώματος. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται σεξουαλικά όπως επιθυμεί (αρκεί φυσικά να μην βλάπτει τον περίγυρό του). Πρόκειται για την πολιτική ελευθερία της αυτοδιάθεσης και αποτελεί έκφραση της αρχικής ανθρώπινης ελευθερίας του αυτοπροσδιορισμού.


Οντολογικά όμως εξεταζόμενη η ομοφυλοφιλία αποτελεί στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων μια παρέκκλιση από την φυσική τάξη των πραγμάτων(οι εξαιρέσεις οφείλονται σε κληρονομικούς και βιολογικούς παράγοντες). Το προφανές επιχείρημα γι’ αυτό είναι η ανατομία. Αλλά και η ψυχολογία στην μεγαλύτερή της έκφραση χαρακτηρίζει την ομοφυλοφιλία ως διαστροφή της φυσιολογικής σεξουαλικότητας που ερίζετε σε μια ψυχολογική διαστροφή. Τα βιώματα του παιδιού μες στην οικογένεια που βλέπει να απαξιώνεται το φύλο όπου ανήκει το οδηγεί να ταυτιστεί με τον γονέα του αντίθετου φύλου (ένα ερμηνευτικό παράδειγμα).

Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το πόσο δύσκολο είναι να κρατηθούν ξεχωριστά αυτά τα δύο πράγματα. Μια παρέκκλιση από το φυσικό σε μια μειονότητα δύσκολα γίνεται σεβαστή και αντιμετωπίζεται ρατσιστικά. Από την άλλη για να δικαιολογηθεί αυτή η επιλογή φτάνουν κάποιοι να αρνούνται το παθολογικό ψυχολογικό υπόβαθρο που βρίσκεται πίσω της(αν και δεν συμφωνούν όλοι σ’ αυτό).

Δυστυχώς άλλα φαινόμενα της ανθρώπινης ψυχοπαθολογίας όπως η φιλαργυρία δεν τυγχάνουν απλώς ανοχής αλλά έχουν εξιδανικευτεί. Δεν πρόκειται παρά για την βία που ασκεί η πλειοψηφία στις μειοψηφίες. Ο καθένας μας λίγο πολύ περιφέρει την νεύρωσή του στον κόσμο και το ζητούμενο είναι να σέβεσαι τελικά την διαφορετικότητα του άλλου. Είναι ασφαλώς αυτός ο σεβασμός μια άσκηση ελευθερίας.

Τώρα όσον αφορά στην νομιμοποίηση μιας τέτοιας σχέσης μέσω κάποιου θεσμού νομίζω πως αυτό θα μπορούσε να γίνει μέσω του νέου θεσμού του συμφώνου κοινής διαβίωσης. Αυτό θα διασφάλιζε τα όποια οικονομικά δικαιώματα των ενδιαφερομένων και θα προσέδιδε και μια κοινωνική νομιμοποίηση στο είδος της σχέση τους.

Το να θέλουν όμως να συνάψουν γάμο έστω και πολιτικό δυο ομοφυλόφιλοι είναι κάτι που αντιφάσκει με την έννοια του ίδιου του γάμου όπου αυτονόητα αφορά ετερόφυλους (από καταβολής κοινωνίας), αποτελεί πρόκληση προς την κοινωνία και το μόνο που εξυπηρετεί είναι το αίσθημα δικαίωσης της ως τώρα καταπιεζόμενης μειοψηφίας. Είναι όμως μια δικαίωση που σκοπεύει να αποδείξει την ορθότητα κι όχι το δικαίωμα της επιλογής και γι’ αυτό δεν είναι θεμιτή.