Ώρες ανίας (και πως να με ανεχτώ;)

Όλα αυτά τα πράγματα με τα οποία περιβάλλω τις κενές ώρες, μια βουβή μανία που στρέφω προς τον εαυτό μου, λογοδοτεί ως υπεύθυνος, δεν είμαι καθόλου ελεήμων ως συνηθίζει να είναι ο Θεός με τους ανθρώπους, ακόμη δεν έχω μάθει να με αγαπώ, γιατί δεν φτάνει να ξέρεις ό,τι πρέπει να κάνεις, και τα τόσα βιβλία ψυχολογίας και οι τόσες ώρες στοχασμού... είναι ολοφάνερο πως κάπου κάνω λάθος. Μα πως να απαντήσω σε τόσο συντριπτικά επιχειρήματα, πρώτον ότι κάποτε αγάπησα, κάτι που από μόνο του θα ‘ταν αρκετό για την καταδίκη μου, δεύτερον πως υπό το φως του θανάτου κρίνομαι τελείως ελλιπής, τελείως, (αλλά σε ποιόναρέσει να σκέφτεται τέτοια πράγματα;), τρίτον... τρίτον... Το τρίτο είναι μόνο που μ’ ανακουφίζει λίγο, γιατί ‘τι θα ‘ταν αρκετό για να δικαιώσει τη ζωή ενός ανθρώπου;’, κι επειδή το ερώτημα ίπταται από πάνω μου χωρίς να μπορώ να απαντήσω τρέφω μια μικρά ελπίδα...