Ο κατ' εξοχήν 1 ύποπτος

Η ηχώ της νοσταλγίας του
είχε την εικόνα της ως αποτύπωμα
κι εγώ έστεργα να δηλώνω θεατής
ο κατεξοχήν 1 ύποπτος.


Έμπαζα κι έβγαζα με διάφορες δικαιολογίες
πλάκες με αλάθητες γραφές
από λιμάνι σε λιμάνι
ο γρίφος θα λυνόταν το ξημέρωμα.


Είχαν βαθιά μεσάνυχτα οι ναύτες
ο χαρακτήρας μου ήταν σκληρός
και τα ανεξήγητα μυστικά
που κρύβονται στους γρίφους
σκοπό δεν είχαν
παρά να παραπλανήσουν κι άλλο.


Κι έτσι έμελλε να είμαι ο δολοφόνος και το θύμα
γιατί οι απλοί άνθρωποι δεν αντέχουν το μυστήριο.
Σαν άλλος Μωυσής έσπασα τις πλάκες
τους είπα κάτι που μπορούσαν να καταλάβουν


αν κι ήξερα ότι αυτό θα σήμαινε το τέλος μου.


Έσπασε κι η ηχώ
έσπασε η εικόνα της
ράγισε η καρδιά μου
του κατεξοχήν 1 υπόπτου.


Όλοι ήταν ικανοποιημένοι
το μυστικό κοινοποιήθηκε
κι ο καθείς θα μπορούσε να βεβαιώσει
πως ήταν σα να τους ήξερε.


Έσπασε η ηχώ της νοσταλγίας του
σε χίλια κομμάτια
ο καθείς πήρε από ένα
αντανακλάσεις στον καθρέπτη.


Και περίσσευε ιδιαίτερα η καρδιά μου
στο άκουσμά της, αυτό που δεν είπα ποτέ
γιατί πώς να την ονομάσω;