Ανέκαθεν τα όρη,
με παδιαριώδη βεβαιότητα,
επιδεικνύουν
ακατάλυτα στήθη
ενός δήθεν «πάντα»
υπό τύπον θριάμβου…
Των σπλάχνων οι πηγές,
οι αστείρευτες,
με φλύαρη "δόξα",
ανεξάντλητα «λαξεύουν»
την αδάμαστη πέτρα….
Τα δένδρα,με «νού» υποτυπώδη
και σκληρή σάρκα,
υποδεικνύουν το «πολύ»
του τόπου και του χρόνου…
Και η άνοιξη,από κοντά κι αυτή,
πυρπολεί το γίγνεσθαι
με ζωή ξελογιάστρα,
την άλλη όψη του θανάτου…
Ομως,οι θάλασσες…
Αχ οι θάλασσες….
Σε υγρές φυλακές,απλησίαστες,
θρυμματίζουν τη ρίζα και τον καρπό,
το αίτιο και το αιτιατό
του κόσμου τούτου...
Μήτρα και χωνευτήρι…
Και πλέον αντίστροφος τοκετός…
Κι επιστροφή,
όπου πνεύμα Θεού δεν επεφέρθη
επί των υδάτων
και δεν διεχώρισε το φώς
από τους σκότους…
Οι θάλασσες…
Αχ,οι θάλασσες…….
(Νεόφυτος,07-07-11)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου