Nα περιμένεις ... κι ότι παλιώνει
μ΄αλαφροίσκιωτο στα ξεχασμένα
κρέμεται ,
σαν το μαχαίρι το παλιό που η ώρα του
θα φθάσει για το φόνο,
να περιμένεις ...και θα ξαναρθώ.
Από όρυγμα δαιμονικό
στα φάσματα θα αναλυθώ.
Σαν Πηνελόπη ή Kίρκη,
με άλλα μάτια ,νέα δέρματα ,
θα σ΄ανακράζω στα ναυάγια,
ώσπου τα βουλιαγμένα προσωπεία σου
σ΄ άλλο χωρόχρονο ν' αναδυθούν.
Ετσι σα φάντασμα π΄απόκοτο
ξυπνά, ξανακοιμάται και φωνάζει ,
το έχε γειά, το καλωσόρισες,
θα αναστηθείς σε μαύρο έρωτα.
Σε αυτόν που όσοι γνωρίζουν
τις πληγές τους ανεμίζουν,
τα φοβερά τους πρόσωπα μνήμες
ανατρεμίζουν κι αποσκοπούν
τον ίδιο τον παλιό τους θάνατο .
Πάει καιρός που λησμονιέσαι,
μα έπειτα ξαφνικά στην αγκαλιά
ενός άλλου,
μες στα ανοιχτά μου γόνατα
σαλεύεις και ξαναθυμιέσαι!
Φευγαλέα ματόκλαδα, ρούχο λευκό,
άγγελος τιμωρός να με χαράζεις
με... μια νυχιά κατάστηθα!
Πως να εκφοβίσω το πουλί
που κάθε μέρα ξεφλουδίζοντας
τις λέξεις, μου λιώνει ένα ένα
τα δάχτυλα ?
Οργανο η γλώσσα μιας μανίας
που συλλαβίζεται στις απολήξεις.
Γλυκά γλυκά... κι ως να τρελαίνομαι
στον ύπνο μου,
στα ωραία μαρτύρια των νέων ερώτων
φέγγε μου ίσα μεχρι το θάνατο!
Kι όπως γυναίκα που διανύοντας
τις χιλιετηρίδες,
στα πρίσματα της ποίησης
παραθλασμένη ,χιλιομορφική ,
με ένα πολλαπλασιασμένο
στον καθρέφτη πρόσωπο,
θα καθαρίζω το άιμα και πάχνη
από κάθε σου κόκκαλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου