τη νύχτα στη βροχή

Σα ριπές ημιαυτόματων όπλων
τα ψιχαλίσματα της βροχής.
Χτυπούσαν ευεργετικά το κεφάλι μου
καθώς γυρνούσα μέσα στους δρόμους.
Φαίνεται πως το ψιλόβροχο διέγειρε τη σκέψη μου.
Ο κόσμος έδειχνε ελαφρύς, ευρύχωρος, ταιριαστός, στα μέτρα μου.
Βάδιζα-ευτυχώς- μέσα στη νύχτα-
ώσπου σταμάτησε η βροχή.
Τα φώτα λυτρωτικά σημάδια
ενός υπαρκτού περίγυρου
που διανυχτέρευε.
Έμοιαζε να ξέρω ποιός είμαι
πού πάω γιατί υπάρχω
ή μάλλον σαν όλα αυτά
να μην είχαν σημασία
να μην υφίσταντο πλέον ερωτήματα.
Στη νύχτα στην πλατεία μετά την βροχή
ακούμπησα σ' ένα δέντρο σα να ‘ξερα
όλα όσα χρειαζόμουν.