ο γυρισμός

Ώρα που την βρήκα...
Κατέβαινα τον δρόμο
καθώς το απόγευμα έκοβε νοσταλγικά τα αίματα.
Την ψυχή μου περιέβαλλε ο αιώνας
κι όλη η ομορφιά του καθρεπτιζόταν
στο χώμα στις γκρίζες πέτρες στους δρόμους.
Η κυρα-Λένη η μικροπωλήτρια με χαιρέτησε
μες το πρόσωπό της άνθιζαν 70 καλοκαίρια
κι ήταν οι ρυτίδες της στολίδια
-χαιρετούσα την κυρα-Λένη πάντα ως περνούσα
λούζοντας το βλέμμα μου σε άσπρο ουρανό.
Έκανα ένα γύρω να θαυμάσω
να καταλάβω
βγαίνοντας έτσι απ' την αθωότητα
και με πρόλαβε το γιασεμί του φράχτη
κομψά σκαρφαλωμένο σαν υφάδι
και τα κόκκινα ανοιγμένα τριαντάφυλλα.
Αλί έκανα, είμαι καταδικασμένος
μία απ' την ομορφιά και μία απ' την επίγνωση
και τότε ένιωσα ένα σύγκρυο
γιατί ήτανε χειμώνας
και μ' έφτασε το κρύο ως το μεδούλι
ξυπνώντας μέσα μέσα μου στην μνήμη
κείνο τον άλλο χειμώνα: της αγαπημένης.
Αλί είπα τίποτα δεν πέρασε.
Αρκεί μόνο μια μαχαιριά
και κοχλάζει το αίμα το παλιό και βάφει
κι ως έφτασα στο πατρικό μου είδα τον σκύλο μου
χοροπηδώντας, χαρούμενο απ' την προσμονή
κι έπεσα πάνω του
κλείνοντας πίσω μου με πάταγο
την πόρτα -και την απελπισία
Κι όλην την ώρα τούτηνα συνειδητοποιώντας
άνοιξα το στερεοφωνικό και πήρα ένα χαρτί
βέβαιος πως τίποτε άλλο
δεν έκανα ο ανθρωποφάγος
τόσο καιρό: ετοίμαζα το ποίημα.