Ισιδώρα Καστριώτη - Αποτυπώματα εννέα ημερών

Ημέρα Πρώτη



Έρχεσαι ευδιάκριτα από απέναντι, αλλά δεν μου είναι ορατό αυτό που κομίζεις. Βλέπω το περίγραμμά σου καθαρά, βλέπω την σκίαση που επιφέρεις στον ορίζοντα καθώς επικαλύπτεις το κέντρο του. Αφουγκράζομαι τους ήχους, λέξεις άδηλες μα μεταφράσιμες.

Επιθυμείς ένταση. Προσυπογράφω, η έκρηξη με γοητεύει.

Επιθυμώ διάρκεια. Προσυπογράφει το έως τώρα υπάρχον παρελθόν. Ήδη πολύ, απρόσμενα.

Οι φόβοι κοπάζουν.







Ημέρα Δεύτερη



Πολλές οι μέρες εμπρός για να τις αντέξω εύκολα. Με επαναφέρουν στην απαισιοδοξία μόνον με τον αριθμό τους.

Πολύ το εμπρός. Πολύ και μαύρο, και δεν βλέπω ξέφωτο. Κοιτώντας το, θαρρώ πως εγώ φέρω το μαύρο κι όχι εσύ. Εγώ, που μέσα στο ανέλπιστα καλό τολμώ να ελπίζω στο καλύτερο.

Μαζί με τον έρωτα, μου γέννησες και την απληστία.









Ημέρα Τρίτη



Σκοτάδι εισβάλλει στο βασίλειό μου. Μουντός ο καιρός επελαύνει, βιαστικά ενδύει τα ήδη γκρίζα με ακόμα περισσότερο γκρι, με ακόμη περισσότερη απόγνωση. Φύονται σιωπές που δεν τις θέλω. Πρέπει να εγείρω έναν ήλιο σ’αντιστάθμισμα, αλλά έχω χάσει όλα μου τα χρώματα..

Στο μεταξύ, το μέλλον βρέχει δάκρυα.







Ημέρα Τέταρτη



Βάλλομαι. Αγκάθια παρεμβάλλονται για να ματώσω. Τα παρακάμπτω. Είσαι ο οδηγός μου, δεν σε χάνω. Ιχνηλατώ τα αποτυπώματά σου. Στην πραγματικότητα αρπάζομαι από αυτά.

Και οι μέρες κυλούν χλωμές.









Ημέρα Πέμπτη



Με γενναιότητα να τολμάς. Με παρρησία να προβάλλεις. Παρορμητικά να εφορμάς στην επόμενη στιγμή. Σαν να βουτάς στον στόχο. Να αρπάζεις τον στόχο.

Αυτά όλα που δεν θα γίνουν.

Κι εμείς.







Ημέρα Έκτη



Σκέπτομαι….πόσο πολύ, τόσο σύντομα, πόσο βαθιά…

Σκόνη γίνομαι χωρίς εσένα….σκόνη







Ημέρα Εβδόμη



Ένας φρέσκος ήλιος σαν πορτοκάλι σκαρφαλωμένο στον ουρανό. Η αναμονή φωτίζεται από αδιόρατη παρουσία. Εκούσια παρουσία στην ακούσια απουσία. Ελάχιστη, μα αρκετή να ανασάνεις. Αρετή μου, η υπομονή. Θα δεις.

Ζουμερό πορτοκάλι και η μνήμη, καθόλου αφυδατωμένο.

Τέσσερα, ο αριθμός μου. Τέσσερα χέρια μπλέκονται. Σε αγγίζω. Δικός μου.









Ημέρα Όγδοη



Ανοίγω το παράθυρο στο φως. Ήλιος καταλυτικός εισδύει εντός. Πλημμυρίζει τα πέριξ βάφοντάς τα με χρώματα χαράς. Σε περιμένω.

Δεν έχουν μείνει πολλές οι μέρες και το γκρίζο ξεθωριάζει, λευκό απέριττο θα γίνει, απαύγασμα φωτός Σου.









Ημέρα Ένατη



Εμβόλιμα τα διαλείμματα της απουσίας δυναμώνουν την επιθυμία και την ένταση. Πριν την εκπνοή της νύχτας το σκοτάδι είναι πιο βαθύ. Ψάχνω να βρω τις αχτίδες που απορρέουν από τα δάκτυλά σου, από την δύναμη της αφής σου. Σε ψάχνω.









ΕΠΙΛΟΓΟΣ



Χρυσά τάματα μια μια οι μέρες λικνίζονται ανεπαίσθητα και ηχούν καθώς αναμεταξύ τους ελαφρά συγκρούονται, μικρά αναρτημένα αφιερώματα στην εικόνα της παρουσίας σου.



Όταν εσύ έρχεσαι, γιορτάζει το φως.