Νανά Τ. - Οι αόρατοι

Μισή μέσα στο όνειρο κι η άλλη μισή στα ξέφτια του:

το πρωί με τράβηξε απ’ τα μαλλιά

η πραγματικότητα στις αγορές του κόσμου

- πώς αναδύθηκα μόνο με λίγες αμυχές

θαύμα είναι˙ μόνο τα άχρηστα

τα αχάριστα κι όλα τα χαρισμένα

σφηνώθηκαν στα λέπια μου σαν αχινοί

έχασα όμως

όλα μου τα υπάρχοντα για σήμερα

άφησα πίσω μου λέξεις-κοχύλια άπειρα

βουνό ερωτηματικά και αγκαλιές χταπόδια

κουρέλια υποσχέσεων και αναβολών

την άπι(α)στη ταχύτητα-μεγεθυντή των αποστάσεων

χυμένα αίματα που με το άγγιγμα

αμέσως γίνονταν αστέρια

και τον βυθό ασυμμάζευτο, έκθετο

στη θέα όσων δεν υποψιάζονται.

Τρέμω τι θ’ αντικρύσω αν με υποδεχθεί απόψε.

Όλη τη μέρα κολυμπούσα ασταμάτητα

ανάμεσα ακατανόητο και αμηχανία:

Δεν είμαι εδώ, τους έλεγα, δεν είμαι!

Δεν βλέπετε τον ομφάλιο λώρο μου και πού ανήκω;

Έκπληκτοι στην αρχή, μετά τους κατάπινε

η αδηφάγος τύρβη πάλι

συνέχιζαν τις ασχολίες τους

και σε λίγο δεν με έβλεπαν.

Ούτε τους είπα βέβαια

πως τρώμε φρέζιες για σαλάτα

για να ευωδιάζουν τα βήματά τους όνειρο

- έτσι κι αλλιώς, το έχουν ξεχασμένο

και μόνο το θυμούνται φευγαλέα

όταν αφηρημένοι μυρίζουν

κάποια λουλούδια

- επετείου ή Επιταφίου, αδιάφορο.