Ορφέας Ομπρένοβιτς - Ο καθρέπτης της κυρίας Ο

Όλοι μου λεν ότι εσύ μου δείχνεις την αλήθεια.  Και σιγά μην σας πιστέψω…

Ποια είναι η αλήθεια?

Ξένα τα μάτια των αλλωνών, ξένα και τα δικά σου

Πότε λοιπόν κατάφερες να δείξεις κάτι από μένα?

Μια σιωπή μου, έστω…

Ένα ράγισμα του Νου, μια όψη από τη θλίψη μου, ένα κουρέλι έρωτα…

Αν ήξερες το πόσο εύκολα σε ξεγελούσα…

Σου έκρυβα τους πόθους μου με μάσκες κέρινες. Τίποτα, ποτέ, δεν σε άφησα  να καταλάβεις.

Στο πένθος μου, σου έστελνα χαμόγελα, ενώ έχτιζα τη σάρκα μου κάτω από στρώσεις πρέπει.

Τη μέρα που σχίστηκα στα δυο, εσύ προβάριζες το μαύρο μου φουστάνι. Μια θεατρίνα έδειχνες.

Εγώ αιμορραγούσα στη σκηνή και εσύ εστίαζες στον Σκηνοθέτη.

Αν ήτανε παράσταση η ζωή μου, θα σου έλεγα πως –  Ναι!

Σε χρειαζόμουν

Ήσουν το αναγκαίο ψέμα μου, για να προστατευθώ απ τις βρισιές – ή τα χειροκροτήματα.

Θα με έβγαζες από τη δύσκολη θέση να αποδεχτώ, ότι πίσω από τον κάθε Υποβολέα, παραμονεύουν τα λόγια που δεν άρθρωσα ποτέ.

Οι όψεις μου, που δεν έγιναν λέξεις

Ανόητος που είσαι!

Μια ζωή καθρέπτιζες, αυτό που έβλεπαν οι άλλοι.

Απ τον καιρό που βυθιζόμουνα στα παραμύθια κι εσύ μας παρουσίαζες ένα μετρίως συνεσταλμένο κοριτσάκι

κι από τα πρώτα κρίματα του έρωτα, τις βέβηλες και ανομολόγητες φαντασιώσεις,

που εσύ ηλίθιε,

τις μόστραρες σαν ανεπαίσθητες κοκκινίλες σε αθώα μάγουλα

κι από τις άγριες μνήμες της προδοσίας, κι από όλα εκείνα τα ταξίδια σε χωμάτινα κορμιά,

από τις προσευχές και τους θρήνους, που στοίχειωσαν τις νύχτες μου,

εσύ δεν έβλεπες,

παρά μιαν ελαφρά σκιά γύρω απ τα μάτια…

Έτσι και τώρα,

δεν βλέπεις μπροστά σου ούτε τον άγγελο, ούτε τον δαίμονα, ούτε το όνειρο ούτε τον θάνατο

και προπαντός, ούτε εμένα…

Είσαι ανίκανος να ξεπεράσεις τα επαργυρωμένα σου όρια και να βγάλεις στο φως

το πρόσωπο που θα αντικρύσει η Αιωνιότητα

Περιορίζεσαι σε ότι φτάνει το μάτι τους, να δούνε οι άλλοι

Τις βαθιές δαγκωματιές του χρόνου στο κορμί μου, τις ρυτίδες, τις ζάρες και τις ερήμους,

τον πάτο μιας λίμνης που στέγνωσαν τα νερά της.

Καθρεπτίζεις μόνον τις επιφάνειες, τις ράχες των πραγμάτων, γιατί ο κόσμος σου είναι επίπεδος,

μια πλάκα γυαλί, που πάνω της κινούνται μοναχά οι προβολές –  οι περιλήψεις των όντων.

Ποιος και γιατί να σε πιστέψει, εσένα, γυάλινε σαλτιμπάγκο?

Σου λείπει το Θαύμα…