Και να πάλι με την χρεία της γραφής, όχι πια σαν κραυγή απελπισίας αλλά σαν αρωγό στην προσπάθεια να κατανοήσεις την αλήθεια που σου δίδαξε για μια ακόμη φορά η ζωή, και όπως το συνηθίζει με τον σκληρότερο δυνατό τρόπο. Και να μη φεισθείς να υποβάλλεις σε αυτήν τη δοκιμασία ούτε μια πτυχή ακόμη και του ίδιου σου του εαυτού, ούτε μια πτυχή της οποιαδήποτε αυταπάτης είχες για τους άλλους και για τη σχέση σου μαζί τους, εναρμονισμένα αυτά όσο μπορείς με κάτι ανώτερο της ορθοκρισίας και της αυστηρά τυπικής δικαιοσύνης. Δεν είναι λίγες φορές που συνάντησα ανθρώπους που η πίκρα απ’ αυτές της αλήθειες που τους φανέρωσε η ζωή τους έκανε να αναδιπλωθούν δραματικά σε σχέση με τους άλλους φτάνοντας στον κυνισμό και στην απαξίωση, τις περισσότερες φορές με ένα τυπικό πια απ’ ότι έχω καταλάβει στην ψευδή συνείδηση χαρακτήρα αυτοδικαίωσης και έλλειμμα δικαιοσύνης, μην υποβάλλοντας την δική τους συμπεριφορά στην ίδια βάσανο που υποβάλλουν την συμπεριφορά των άλλων. Όσον με αφορά αγωνίζομαι να μη πέσω στην ίδια παγίδα. Είναι πικρό να διαπιστώνεις πόσο λίγη σημασία είχες για ανθρώπους που έφαγες μαζί τους ψωμί κι αλάτι ( ή που το νόμιζες έτσι) που τους άνοιξες και σου άνοιξαν την ψυχή τους και που όταν αυτό συνέβαινε είχε πραγματικά σε μεγάλο βαθμό γνησιότητα κι αξία. Πόσο εύκολα σε προσπερνούν όταν οι συγκυρίες της ζωής σας απομακρύνουν τον ένα από τον άλλο, πόσο εύκολα σε ξεχνούν…
Τι να πω, έρχονται στο νου μου πολλά και διάφορα που δείχνουν πόση απόσταση από την αλήθεια του βίου έχουν οι διάφορες ‘αλήθειες’, που δήθεν πρεσβεύουμε και δήθεν υπηρετούμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε αυτό και χωρίς να χουμε την έγνοια ή την αγωνία να το καταλάβουμε. Σίγουρα αναρωτιέμαι για την δική μου κρίση, πώς έχω πέσει τόσες πολλές φορές έξω. Και κάποια στιγμή όταν πηγαίνεις πέρα από την αφέλεια ή την βολική αυταπάτη βρίσκεσαι σε ένα καίριο σημείο όπου πρέπει να επαναπροσδιορίσεις την στάση σου σύμφωνα με την νέα γνώση που αποκόμισες για σένα και τους άλλους. Και βέβαια πάντα εκείνα που σε καίνε και σε πικραίνουνε έχουν να κάνουν με τις στενότερες σχέσεις σου (όπως και μ’ αυτά έχουν να κάνουν και οι ενοχές σου). Μου λένε συχνά ότι είμαι απαιτητικός σχεδόν με την ίδια ευκολία που μου λένε ότι έχω ήθος. Για μένα εξυπακούεται η απαίτηση της συμπόρευσης με την όποια αλήθεια, την κατά το δυνατόν βαθύτερη αλήθεια, της συνείδησής μου και το όποιο ήθος μου βρίσκεται στην αναγνώριση της έλλειψής του, στην συνειδητοποίηση της υπαρξιακής μου αποτυχίας και ανεπάρκειας απέναντι σ’ αυτά ακριβώς τα έσχατα κριτήρια της συνείδησης μου.
Καταλήγοντας να θυμηθώ πάλι εκείνη την φράση του ψαλμωδού: ‘πας άνθρωπος ψεύτης’(συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του). Βέβαια δε ζητώ από τους άλλους να μου δώσουν πράγματα που δε θέλουν ή δε μπορούν, τι νόημα θα είχε μια τέτοια απαίτηση; Αλλά θέλω να γνωρίζω την αλήθεια, η γλυκιά αυταπάτη των ψεμάτων δεν μου είναι αρεστή. Και βάση αυτής να ορίσω τη δική μου στάση, τι θα δώσω και αν μου είναι αρκετό αυτό που θα πάρω ώστε να διατηρήσω μια σχέση σ’ ένα επίπεδο που θα έχει νόημα. Δεν εννοώ φυσικά ότι όλα αυτά γίνονται μέσα μου με άψογα μαθηματικά, (εννοείται), ακόμη κι αν έτσι φαίνεται εν τη ρύμη του λόγου!
Και συνεχίζοντας ακόμη πιο βαθιά, ξέρω πόσο ο ίδιος έχω γίνει ‘αντικείμενο’ ελέους από το Θεό, δέκτης αγάπης που γνωρίζω ότι δεν την αξίζω, γιατί ποτέ η αγάπη δεν κοιτάει την αξία. Έχω μάλιστα αρκετά συναισθανθεί την βαθιά αλήθεια του ευαγγελίου για την αδυναμία της ανθρώπινης κρίσης να είναι δίκαιη, παρότι πολλές φορές νομίζει πως είναι. Και την απαξία οποιασδήποτε κρίσης ακόμη και της πιο δίκαιης απέναντι στο γεγονός της αγάπης. Και μάλλον όλα αυτά τα οποία συλλογίζομαι ή γράφω σκοπό δεν έχουν να καταδικάσουν ανθρώπους και συμπεριφορές (‘ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλλέτω’) αλλά να με βοηθήσουν να προσδιορίσω τη στάση μου απέναντι στους άλλους, και να πάρω μια ενσυνείδητη όσο το δυνατόν θέση σ’ αυτά τα ζητήματα. Αλλά αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι μόνο ζήτημα λογικής επεξεργασίας έτσι από κει και πέρα φτάνω σε ένα όριο όπου η ψυχή και οι ζυμώσεις που γίνονται μέσα της ανεπαίσθητα στα σκοτεινά έχουν πια το τελικό λόγο. Και καταλήγω εντέλει στο γεγονός της υπαρξιακής μοναξιάς που μας χωρίζει όλους τον ένα από τον άλλο, και που δυσκολεύομαι τόσο συχνά να δεχθώ! Αλλά ας σταματήσω εδώ.
από τη συλλογή (; χαχα): "Σκέψεις και αποσπάσματα και άλλα Αποκυήματα Φαντασίας ενός (εως τώρα) Άγνωστου Ηλιθίου
Σημ. Αν και το συγκεκρμένο απόσπασμα μοιάζει σα μια ευφυής αναλαμπή, ο ίδιος όμως το απεκήρυξε χαρακτηρίζοντάς το 'διαόλου αποκύημα' και 'λογιστικά φληναφήματα υπερηφάνου ψυχής" απογοητεύοντας έτσι τους γιατρούς του περισσότερο κι απ' τους κριτικούς του (χμ, λέμε...)
Τι να πω, έρχονται στο νου μου πολλά και διάφορα που δείχνουν πόση απόσταση από την αλήθεια του βίου έχουν οι διάφορες ‘αλήθειες’, που δήθεν πρεσβεύουμε και δήθεν υπηρετούμε, χωρίς να το καταλαβαίνουμε αυτό και χωρίς να χουμε την έγνοια ή την αγωνία να το καταλάβουμε. Σίγουρα αναρωτιέμαι για την δική μου κρίση, πώς έχω πέσει τόσες πολλές φορές έξω. Και κάποια στιγμή όταν πηγαίνεις πέρα από την αφέλεια ή την βολική αυταπάτη βρίσκεσαι σε ένα καίριο σημείο όπου πρέπει να επαναπροσδιορίσεις την στάση σου σύμφωνα με την νέα γνώση που αποκόμισες για σένα και τους άλλους. Και βέβαια πάντα εκείνα που σε καίνε και σε πικραίνουνε έχουν να κάνουν με τις στενότερες σχέσεις σου (όπως και μ’ αυτά έχουν να κάνουν και οι ενοχές σου). Μου λένε συχνά ότι είμαι απαιτητικός σχεδόν με την ίδια ευκολία που μου λένε ότι έχω ήθος. Για μένα εξυπακούεται η απαίτηση της συμπόρευσης με την όποια αλήθεια, την κατά το δυνατόν βαθύτερη αλήθεια, της συνείδησής μου και το όποιο ήθος μου βρίσκεται στην αναγνώριση της έλλειψής του, στην συνειδητοποίηση της υπαρξιακής μου αποτυχίας και ανεπάρκειας απέναντι σ’ αυτά ακριβώς τα έσχατα κριτήρια της συνείδησης μου.
Καταλήγοντας να θυμηθώ πάλι εκείνη την φράση του ψαλμωδού: ‘πας άνθρωπος ψεύτης’(συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του). Βέβαια δε ζητώ από τους άλλους να μου δώσουν πράγματα που δε θέλουν ή δε μπορούν, τι νόημα θα είχε μια τέτοια απαίτηση; Αλλά θέλω να γνωρίζω την αλήθεια, η γλυκιά αυταπάτη των ψεμάτων δεν μου είναι αρεστή. Και βάση αυτής να ορίσω τη δική μου στάση, τι θα δώσω και αν μου είναι αρκετό αυτό που θα πάρω ώστε να διατηρήσω μια σχέση σ’ ένα επίπεδο που θα έχει νόημα. Δεν εννοώ φυσικά ότι όλα αυτά γίνονται μέσα μου με άψογα μαθηματικά, (εννοείται), ακόμη κι αν έτσι φαίνεται εν τη ρύμη του λόγου!
Και συνεχίζοντας ακόμη πιο βαθιά, ξέρω πόσο ο ίδιος έχω γίνει ‘αντικείμενο’ ελέους από το Θεό, δέκτης αγάπης που γνωρίζω ότι δεν την αξίζω, γιατί ποτέ η αγάπη δεν κοιτάει την αξία. Έχω μάλιστα αρκετά συναισθανθεί την βαθιά αλήθεια του ευαγγελίου για την αδυναμία της ανθρώπινης κρίσης να είναι δίκαιη, παρότι πολλές φορές νομίζει πως είναι. Και την απαξία οποιασδήποτε κρίσης ακόμη και της πιο δίκαιης απέναντι στο γεγονός της αγάπης. Και μάλλον όλα αυτά τα οποία συλλογίζομαι ή γράφω σκοπό δεν έχουν να καταδικάσουν ανθρώπους και συμπεριφορές (‘ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλλέτω’) αλλά να με βοηθήσουν να προσδιορίσω τη στάση μου απέναντι στους άλλους, και να πάρω μια ενσυνείδητη όσο το δυνατόν θέση σ’ αυτά τα ζητήματα. Αλλά αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι μόνο ζήτημα λογικής επεξεργασίας έτσι από κει και πέρα φτάνω σε ένα όριο όπου η ψυχή και οι ζυμώσεις που γίνονται μέσα της ανεπαίσθητα στα σκοτεινά έχουν πια το τελικό λόγο. Και καταλήγω εντέλει στο γεγονός της υπαρξιακής μοναξιάς που μας χωρίζει όλους τον ένα από τον άλλο, και που δυσκολεύομαι τόσο συχνά να δεχθώ! Αλλά ας σταματήσω εδώ.
από τη συλλογή (; χαχα): "Σκέψεις και αποσπάσματα και άλλα Αποκυήματα Φαντασίας ενός (εως τώρα) Άγνωστου Ηλιθίου
Σημ. Αν και το συγκεκρμένο απόσπασμα μοιάζει σα μια ευφυής αναλαμπή, ο ίδιος όμως το απεκήρυξε χαρακτηρίζοντάς το 'διαόλου αποκύημα' και 'λογιστικά φληναφήματα υπερηφάνου ψυχής" απογοητεύοντας έτσι τους γιατρούς του περισσότερο κι απ' τους κριτικούς του (χμ, λέμε...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου