-Άντε καλή μου αργείς και θα σε μαλώσω!
-Μη με μαλώνεις σήμερα. Έχω δείξει μεγάλη βελτίωση στις καθυστερήσεις.
-Ναι μόνο μισή ώρα!
-Θυμήσου τα σαρανταπεντάλεπτα...έλα, έλα παρουσιάζω πρόοδο!
-Διάβασα ότι αυτή η μανία με τις καθυστερήσεις προσβάλλει ανθρώπους με συμπλέγματα κατωτερότητας. Σαν υπεραναπλήρωση (είμαι σπουδαίος γι αυτό θα με περιμένεις!), αλλά γω πιστεύω ότι στην δική σου περίπτωση πρόκειται μάλλον περί παντελής αδιαφορίας για το άτομό μου.
-Έλα ρε Λουκά αφού πέρασε η μάνα μου τι ήθελες να ‘κανα, να την έδιωχνα;
-Εμένα γιατί δε μου συμβαίνει τίποτα απ' όλα αυτά όταν έχω ραντεβού;
Η Τασία έβγαλε κάτι απ' τη τσάντα της.
-Χτες έφτιαξα τυρόπιτα, σού ‘φερα να δοκιμάσεις, άντε...παλιογκρινιάρη!
Μετά τη δωροδοκία ό Λουκάς άλλαξε θέμα καθώς τέλειωνε τη σκέψη ότι η Τασία αν και σέξυ ξηγείται και καλή νοικοκυρά.
-Είδες για να μην αποταμιεύω ούτε σεντς; Τώρα που χάλασε ο υπολογιστής ‘πάπαλα’...
-Δε ξέρω γιατί αλλά μου την σπάει η αποταμίευση, από τότε που γράφαμε εκθέσεις στο δημοτικό, θυμάσαι;
--Ναι, ο καταραμένος κουμπαράς. Κι έχω παρατηρήσει ρε Τασία ότι οι περισσότεροι που μαζεύουν λεφτά για ώρα ανάγκης τους βρίσκει κείνη η ‘ανάγκη’ που περιμένουν…
-Αυτό που φοβάσαι γίνεται. Άσε που διάβαζα μια έρευνα φοβερά αποκαλυπτική. Τα υποκείμενα της έρευνας ήταν όσοι είχαν κερδίσει μεγάλα ποσά σε τυχερά παιγνίδια. Οι περισσότεροι έζησαν δυστυχισμένοι. Πολλοί αυτοκτόνησαν κιόλας. Φαντάζεσαι; Το όνειρο του κάθε μικροαστού μυρίζει μπαρούτι.
-Αποκάλυψη τώρα! Γιατί όταν έχεις λεφτά, τα λεφτά που τόσο ποθούσες και δεν είχες ποτέ χτίσει κάτι ουσιαστικό στην ζωή σου αυτό πού είχες υψωμένο πάνω στην άμμο γίνεται θρύψαλα. Οι άλλοι σε βλέπουν σα λεφτά, εσύ γίνεσαι καχύποπτος έχεις και την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να αγοράσεις την ευτυχία μέχρι που κάποτε το παραμύθι τελειώνει. Όλες οι σχέσεις σου ψευδεπίγραφες καθώς ήταν δεν αντέχουν, οι απολαύσεις όλου του κόσμου κάποτε καταντούν ανούσιες και συ μένεις μόνος με τα βρωμολεφτά σου. Είναι να μην τρελαθείς;
-Και συ το ίδιο θα πάθαινες; τον κοίταξε η Τασία ερωτηματικά.
-Μπα, της απάντησε σοβαρός. Αν ήθελα στη ζωή μου λεφτά θ' αγωνιζόμουν να τα αποχτήσω αλλά βλέπεις ότι οι επιδιώξεις μου είναι άλλου τύπου, αν και βέβαια τα ‘σκάτωσα’ και σ’ αυτές (ολίγον τι).
-‘Όσο πατάει ο ελέφαντας’, δηλαδή…
Ένας θόρυβος ακούστηκε καθώς ο δίσκος της σερβιτόρας απογειωνόταν απ' το χέρι της και προσγειωνόταν στο δάπεδο.
-Τελικά οι πατέρες παραμένουν επίκαιροι. Η ψυχολογία του ανθρώπου έμεινε στη βάση της ίδια, συνέχισε εκείνος.
-Τι είπαν πάλι οι "πατέρες"; τον ρώτησε επίτηδες εκείνη με στόμφο.
-Τα τρία βασικά πάθη: κενοδοξία, φιληδονία, φιλαργυρία. Τουτέστι δόξα, χρήμα κι ηδονή. Αυτά δε συνιστούν και σήμερα τις βασικές επιδιώξεις του ανθρώπου;
-Δε ξέρω, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που η καρδιά τους είναι ακόμη ζωντανή και μπορούν ν' αγαπούν.
-Πολλοί; Καλά, θα ‘μαστε στο παράδεισο τότε.
-Υπάρχουν κι αυτά που λες, σ' ένα κράμα. Η καλή κι η κακή πλευρά του ανθρώπου.
- Πάντως υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που σκέφτονται αλλιώτικα, που δημιουργούν, που είναι έτοιμοι να προσφέρουν ανιδιοτελώς, που ονειρεύονται... Αυτό όμως καθόλου δε σημαίνει πως τα καταφέρνουν,( φεύ! –μακάρι να ‘ταν πάντα έτσι!). Η διαφορετικότητα τους τους προορίζει για μια δύσκολη ζωή. Συνήθως σκύβουν για να φτάσουν το ύψος των άλλων, αυτών που δεν μπορεί παρά να έχουν δίκιο αφού είναι τόσοι πολλοί. Κατατρώγονται απ' την επιθυμία να τους μοιάσουν μέχρι να καταλάβουν ότι είναι φτιαγμένοι από άλλο υλικό, προορισμένοι για έναν άλλο σκοπό. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν τελικά ανάπαυση ψυχής μόνο ο ένας κοντά στον άλλο. Έτσι δημιουργούνται οι φιλίες κι οι μεγάλοι έρωτες. Φυσικά δε σημαίνει πως όλα συμβαίνουν σ' αυτούς ιδανικά, κάθε άλλο. Οι πειρασμοί είναι μεγάλοι, και λίγοι παραμένουν αλώβητοι...
-Στ' αλήθεια πιστεύεις ότι είσαι και συ από άλλη πάστα;
- Ναι, όχι βέβαια με την έννοια του ρατσισμού, το πιστεύω και για σένα αυτό. Μόνο που εσύ δεν το ‘χεις ακόμη καταλάβει. Μπαίνεις μέσα σε ρόλους που άλλοι σχεδίασαν για σένα και δυστυχώς πέρα απ' αυτό το ρόλο δεν υπάρχεις γι αυτούς. Ενώ για παράδειγμα για μένα δεν είσαι νοικοκυρά εργάτρια ή ό,τι άλλο θες. Είσαι μόνο η Τασία ή …σχεδόν μόνο (και της έκλεισε πονηρά το μάτι). Τέλος.
Μείναν για λίγο σιωπηλοί, χαμένοι ο καθένας στον κόσμο του. Ο Λουκάς σήκωσε το κεφάλι και χαμογέλασε.
-Κι αυτή η σιωπή δεν είναι σιωπή, είναι η άρρητη επικοινωνία δυο ψυχών, είπε.
-Αμάν ρε Λουκά, μου τη σπάει που σχολιάζεις τα πάντα, άσε και τίποτε να περάσει έτσι. Όσο γι αυτό που λες με τους ρόλους έχεις δίκιο. Καταπιέστηκα φοβερά στο παρελθόν, έβαζα πάντα πιο πίσω τις δικές μου ανάγκες. Δεν πάει πολύς καιρός που άρχισα να λέω 'θέλω', 'μου αρέσει'. Δυσκολεύομαι ακόμη με τον Πέτρο. Δυσκολεύομαι να βρω την ισορροπία ανάμεσα στις δικές του ανάγκες και στις δικές μου.
-Εσύ θα εκφράσεις τις δικές σου. Άσε εκείνον να πει τα δικά του. Ωχ, πολλά είπα…
Έξω νύχτωνε.
-Λουκάνικε πρέπει να περάσω να πάρω τα παιδιά απ' το φροντιστήριο. Απόλυσέ με!
-Θα φύγω και ‘γω. Το όμορφο σπιτάκι μου, όμορφο όσο ακόμη είναι μοναχικό δηλαδή (ψευδόταν βέβαια αύτολα), με περιμένει!
Πλήρωσαν και φύγαν μαζί, χαιρετώντας τους γνωστούς τους με φευγαλέα χαμόγελα , μάλλον εντελώς διαφορετικά πράγματα ο καθένας τους σκεπτόμενοι, όπως άλλωστε συμβαίνει και ‘στα καλύτερα σπίτια’.
-Μη με μαλώνεις σήμερα. Έχω δείξει μεγάλη βελτίωση στις καθυστερήσεις.
-Ναι μόνο μισή ώρα!
-Θυμήσου τα σαρανταπεντάλεπτα...έλα, έλα παρουσιάζω πρόοδο!
-Διάβασα ότι αυτή η μανία με τις καθυστερήσεις προσβάλλει ανθρώπους με συμπλέγματα κατωτερότητας. Σαν υπεραναπλήρωση (είμαι σπουδαίος γι αυτό θα με περιμένεις!), αλλά γω πιστεύω ότι στην δική σου περίπτωση πρόκειται μάλλον περί παντελής αδιαφορίας για το άτομό μου.
-Έλα ρε Λουκά αφού πέρασε η μάνα μου τι ήθελες να ‘κανα, να την έδιωχνα;
-Εμένα γιατί δε μου συμβαίνει τίποτα απ' όλα αυτά όταν έχω ραντεβού;
Η Τασία έβγαλε κάτι απ' τη τσάντα της.
-Χτες έφτιαξα τυρόπιτα, σού ‘φερα να δοκιμάσεις, άντε...παλιογκρινιάρη!
Μετά τη δωροδοκία ό Λουκάς άλλαξε θέμα καθώς τέλειωνε τη σκέψη ότι η Τασία αν και σέξυ ξηγείται και καλή νοικοκυρά.
-Είδες για να μην αποταμιεύω ούτε σεντς; Τώρα που χάλασε ο υπολογιστής ‘πάπαλα’...
-Δε ξέρω γιατί αλλά μου την σπάει η αποταμίευση, από τότε που γράφαμε εκθέσεις στο δημοτικό, θυμάσαι;
--Ναι, ο καταραμένος κουμπαράς. Κι έχω παρατηρήσει ρε Τασία ότι οι περισσότεροι που μαζεύουν λεφτά για ώρα ανάγκης τους βρίσκει κείνη η ‘ανάγκη’ που περιμένουν…
-Αυτό που φοβάσαι γίνεται. Άσε που διάβαζα μια έρευνα φοβερά αποκαλυπτική. Τα υποκείμενα της έρευνας ήταν όσοι είχαν κερδίσει μεγάλα ποσά σε τυχερά παιγνίδια. Οι περισσότεροι έζησαν δυστυχισμένοι. Πολλοί αυτοκτόνησαν κιόλας. Φαντάζεσαι; Το όνειρο του κάθε μικροαστού μυρίζει μπαρούτι.
-Αποκάλυψη τώρα! Γιατί όταν έχεις λεφτά, τα λεφτά που τόσο ποθούσες και δεν είχες ποτέ χτίσει κάτι ουσιαστικό στην ζωή σου αυτό πού είχες υψωμένο πάνω στην άμμο γίνεται θρύψαλα. Οι άλλοι σε βλέπουν σα λεφτά, εσύ γίνεσαι καχύποπτος έχεις και την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να αγοράσεις την ευτυχία μέχρι που κάποτε το παραμύθι τελειώνει. Όλες οι σχέσεις σου ψευδεπίγραφες καθώς ήταν δεν αντέχουν, οι απολαύσεις όλου του κόσμου κάποτε καταντούν ανούσιες και συ μένεις μόνος με τα βρωμολεφτά σου. Είναι να μην τρελαθείς;
-Και συ το ίδιο θα πάθαινες; τον κοίταξε η Τασία ερωτηματικά.
-Μπα, της απάντησε σοβαρός. Αν ήθελα στη ζωή μου λεφτά θ' αγωνιζόμουν να τα αποχτήσω αλλά βλέπεις ότι οι επιδιώξεις μου είναι άλλου τύπου, αν και βέβαια τα ‘σκάτωσα’ και σ’ αυτές (ολίγον τι).
-‘Όσο πατάει ο ελέφαντας’, δηλαδή…
Ένας θόρυβος ακούστηκε καθώς ο δίσκος της σερβιτόρας απογειωνόταν απ' το χέρι της και προσγειωνόταν στο δάπεδο.
-Τελικά οι πατέρες παραμένουν επίκαιροι. Η ψυχολογία του ανθρώπου έμεινε στη βάση της ίδια, συνέχισε εκείνος.
-Τι είπαν πάλι οι "πατέρες"; τον ρώτησε επίτηδες εκείνη με στόμφο.
-Τα τρία βασικά πάθη: κενοδοξία, φιληδονία, φιλαργυρία. Τουτέστι δόξα, χρήμα κι ηδονή. Αυτά δε συνιστούν και σήμερα τις βασικές επιδιώξεις του ανθρώπου;
-Δε ξέρω, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που η καρδιά τους είναι ακόμη ζωντανή και μπορούν ν' αγαπούν.
-Πολλοί; Καλά, θα ‘μαστε στο παράδεισο τότε.
-Υπάρχουν κι αυτά που λες, σ' ένα κράμα. Η καλή κι η κακή πλευρά του ανθρώπου.
- Πάντως υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που σκέφτονται αλλιώτικα, που δημιουργούν, που είναι έτοιμοι να προσφέρουν ανιδιοτελώς, που ονειρεύονται... Αυτό όμως καθόλου δε σημαίνει πως τα καταφέρνουν,( φεύ! –μακάρι να ‘ταν πάντα έτσι!). Η διαφορετικότητα τους τους προορίζει για μια δύσκολη ζωή. Συνήθως σκύβουν για να φτάσουν το ύψος των άλλων, αυτών που δεν μπορεί παρά να έχουν δίκιο αφού είναι τόσοι πολλοί. Κατατρώγονται απ' την επιθυμία να τους μοιάσουν μέχρι να καταλάβουν ότι είναι φτιαγμένοι από άλλο υλικό, προορισμένοι για έναν άλλο σκοπό. Αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν τελικά ανάπαυση ψυχής μόνο ο ένας κοντά στον άλλο. Έτσι δημιουργούνται οι φιλίες κι οι μεγάλοι έρωτες. Φυσικά δε σημαίνει πως όλα συμβαίνουν σ' αυτούς ιδανικά, κάθε άλλο. Οι πειρασμοί είναι μεγάλοι, και λίγοι παραμένουν αλώβητοι...
-Στ' αλήθεια πιστεύεις ότι είσαι και συ από άλλη πάστα;
- Ναι, όχι βέβαια με την έννοια του ρατσισμού, το πιστεύω και για σένα αυτό. Μόνο που εσύ δεν το ‘χεις ακόμη καταλάβει. Μπαίνεις μέσα σε ρόλους που άλλοι σχεδίασαν για σένα και δυστυχώς πέρα απ' αυτό το ρόλο δεν υπάρχεις γι αυτούς. Ενώ για παράδειγμα για μένα δεν είσαι νοικοκυρά εργάτρια ή ό,τι άλλο θες. Είσαι μόνο η Τασία ή …σχεδόν μόνο (και της έκλεισε πονηρά το μάτι). Τέλος.
Μείναν για λίγο σιωπηλοί, χαμένοι ο καθένας στον κόσμο του. Ο Λουκάς σήκωσε το κεφάλι και χαμογέλασε.
-Κι αυτή η σιωπή δεν είναι σιωπή, είναι η άρρητη επικοινωνία δυο ψυχών, είπε.
-Αμάν ρε Λουκά, μου τη σπάει που σχολιάζεις τα πάντα, άσε και τίποτε να περάσει έτσι. Όσο γι αυτό που λες με τους ρόλους έχεις δίκιο. Καταπιέστηκα φοβερά στο παρελθόν, έβαζα πάντα πιο πίσω τις δικές μου ανάγκες. Δεν πάει πολύς καιρός που άρχισα να λέω 'θέλω', 'μου αρέσει'. Δυσκολεύομαι ακόμη με τον Πέτρο. Δυσκολεύομαι να βρω την ισορροπία ανάμεσα στις δικές του ανάγκες και στις δικές μου.
-Εσύ θα εκφράσεις τις δικές σου. Άσε εκείνον να πει τα δικά του. Ωχ, πολλά είπα…
Έξω νύχτωνε.
-Λουκάνικε πρέπει να περάσω να πάρω τα παιδιά απ' το φροντιστήριο. Απόλυσέ με!
-Θα φύγω και ‘γω. Το όμορφο σπιτάκι μου, όμορφο όσο ακόμη είναι μοναχικό δηλαδή (ψευδόταν βέβαια αύτολα), με περιμένει!
Πλήρωσαν και φύγαν μαζί, χαιρετώντας τους γνωστούς τους με φευγαλέα χαμόγελα , μάλλον εντελώς διαφορετικά πράγματα ο καθένας τους σκεπτόμενοι, όπως άλλωστε συμβαίνει και ‘στα καλύτερα σπίτια’.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου