Η Ελλάδα

Η Ελλάδα που αντιστέκεται…η Ελλάδα που επιμένει…

χαμογελώντας ή κλαίγοντας, ολόιδια σαν  τη ζωή, στις πλατείες, στις οθόνες, στο μοναχικό απόμακρο δωμάτιο του στεναγμού, δίνοντας μαρτυρία για το φως της (μ’ άγνωστους πολλές φορές τρόπους, οδυνηρούς, που αν δε ξεσκεπάσει η ιστορία θα ξεσκεπάσει σίγουρα η μέλλουσα Κρίση-και δε το λέω με κακία).  Γιατί φθονήσαν το φως αυτό που ταξιδεύει την οικουμένη στα τόσα χρόνια στους τόσους αιώνες, και ταξιδεύει, και ταξιδεύει, γιατί δεν είναι δικό της, ποτέ της δεν ήταν, της εδωρήθη και το δώρησε κι η ίδια και το κοινώνησε σαν σε αδερφούς σε έκπληκτα μάτια, έκπληκτη.

Και στα δικά μου μάτια ορθώθη η γενναιότης, και ό,τι δε ξόφλησε ακόμη και δε θα ξοφλήσει, γιατί δεν έχουμε σκοπό όλοι εμείς να το αφήσουμε να ξοφλήσει ( κι  ας μη ξέρουμε πολλές φορές τι να κάνουμε). Και η κλήση ενός μέλλοντος, έστω και αν χρειαστεί να περάσει πάνω από σώματα και καρδιές αποφασισμένες, όπως τόσες και τόσες φορές πέρασε η ελπίδα, διατρέχοντας αιώνες μπλαβείς στην ιστορία, δίνοντας ακόμη μια ευκαιρία στον κόσμο,( τον λίγο, τον πολύ), να ξαναξεκινήσει, (όχι βέβαια με τα restart, των όπου γης ξεπουλημένων). Όπου δεν είναι σημαίες και λόγοι που οδηγούν και τα παλιά (πλάνα) οράματα μιας τέλειας ουτοπίας, αλλά χαμόγελα, χαμόγελα παιδικά και πράγματα απλά καθημερινά που κλαίει κανείς χωρίς να ονοματίσει μέσα βαθιά μες στην ψυχή του, και  είναι αυτός, ο καθείς, που μπορεί αυτό να το βεβαιώσει του λόγου το αληθές...