Καλύτερα ο ποιητής να κοιτάει ένα τοίχο.
Δε μπορεί να γράψει in vivo, την ώρα των γεγονότων.
Πρέπει να γίνουν οι μορφές σκιές
να εξατμιστούν να συντμηθούν να εξορυχθεί το εσώτερο νόημά τους.
Γι αυτό ο ποιητής πρέπει να έχει απέναντί του ένα τοίχο.
Σύμβολο της μοναξιάς του. Της απουσίας της ροής του κόσμου.
Της κάθετης πρόθεσής του.
Καλορίζικο το εγχείρημα, Γιάννη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑκόμη ένα παράθυρο στη σκέψη ανοίγεται στο αχανές διαδίκτυο!
Εύχομαι πολλές και καλές συνομιλίες!
Το ποίημα λειτουργεί ως αποστακτήρας των σκέψεων και των συναισθημάτων, που τις προκαλούν. Δεν ξέρω αν ο ποιητής πρέπει να κοιτά έναν τοίχο, μια θάλασσα ή τον ουρανό. Σίγουρα όμως πρέπει να κοιτάει μέσα του. Από κει θα εξορύξει
σ' ευχαριστώ Στέλλα. Πάντως μια φίλη που διάβασε τα ποιήματά μου μου είπε ότι δεν το τηρώ αυτό -ότι δηλαδή γράφω με πάθος...
ΑπάντησηΔιαγραφή