έξοδος

Οχτασέλιδες περιπλοκές της σκέψης μου
έγιναν οι κραυγές μου
σωρεία υπονοουμένων η αλήθεια μου
σκευοφυλάκια τρόμου τα ποιήματά μου
διαβολοσκορπίσματα όλοι οι κόποι μου.

Όσο ανέβαινα τόσο και κατέβαινα.
Όσο προχωρούσα τόσο γύριζα.
'Ας κάνουμε μπίζνες' μου είπε ο εαυτός μου.
‘Δεν είναι εποχή για τρελούς’.
Ό,τι ήταν να δεις το είδες.
Τώρα πρέπει να διαλέξεις.
Κι έμεινα εκεί άναυδος
αναμεσά στο σταυροδρόμι.
Μέσα κι έξω απ' την κλεισμένη θύρα.
Χρειαζόμαστε ένα προφήτη
ή μια λαιμητόμο, είπα
κι άκουσα το χουγητό του γέλιου μου
να επιστρέφει απ' το κάστρο αντίπερα
που ορθωνόταν περιγελαστικά πάνω στους βράχους.
Εγώ ποτέ δεν θα φτάσω.
Αλλά για κει ξεκίνησα, μονολόγησα.
Ένας αετός να με πάρει στα φτερά του!
Δε θά ‘φτανε όμως όλη μου η θέληση.
Κάπου έκανα λάθος.
'Λάθος... Λάθος...' αντιβούισε ο τόπος.
Είμαι σαν πάντα χαμένος. Κι έκατσα ανακούρκουδα
κι έβαλα στις παλάμες μου το σώμα
και τραντάχτηκα.
Γέλιο; Κλάμα;
Αυτό είναι κόλαση! Μέσα κι έξω.
Μπρος και πίσω. Ταξίδι στο πουθενά.
'Μια ζωή θα ζήσουμε' θυμήθηκα
κι έσπασα με το ξύλινο πόδι μου την πόρτα.
Ανέβηκα δύο δύο τα σκαλιά
καθώς γύρω φτερούγιζε το χάος.
Ξέφρενα προσπέρασα όλες τις τρύπες
αθέλητα ξέφυγα απ' όλες τις παγίδες
και χωρίς να το καταλάβω
σε κείνο κει το κάστρο βρέθηκα.
Κι ήταν νύχτα με πανσέληνο.
Κι ήταν ο ίσκιος μου παχύς.
Κι ετοιμάστηκα να σηκώσω το σπαθί
να κόψω τις περιπλοκές των κόμπων.
Κι ήταν η γραμμή του στόματός μου
στο σχήμα του πείσματος.
Κι ήταν σε λίγο που θα χάραζε.
Κι είχα μόλις αρχίσει.